بت خانواده همسر را بشکنید

خوب دوستان، توی هر تاپیک یک مانیفست داریم.

اینجا هم یک شرح موضوع میدم براتون.

بت سازی یعنی بزرگ کردن یک چیزی.

توجه زیاد به یک چیزی.

مهم کردن یک چیز بی ارزش و عادی.

وقتی از یک چیزی برای خودتون بت می سازید، برای تنبیه بت سازی تون، اون بت میشه یک هیولا، که به جون خودتون میفته.

پس تبرهاتون رو بردارید که اینجا می خواهیم یکی از بزرگترین بت های زندگی یک خانم رو، که معمولا خانواده همسر هست، با هم بشکنیم.

اون چیزی که توی نی نی سایت می بینم خیلی دغدغه شده، همین نکته هست.

بت ساختن از خانواده همسر. که شامل مادر همسر، خواهر همسر، زن داداش همسر و ... میشه.

چنان بتی از این آدم های عادی و فانی ساختید که دیگه حریفشون نمیشید.

وقتی می بینیدشون تپش قلب می گیرد، زبونتون بند میاد، استرس و سرگیجه می گیرید و نمی تونید هیچ حرفی بزنید.

تقصیری هم ندارید.

هیچکس دوست نداره توی این شرایط گرفتار بشه که این اتفاق براش بیفته.

اما ما نه تنها در این باره آموزش ندیدیم، بلکه آموزش های اشتباهی هم دیدیم که منجر میشه به بت سازی مون.

وقتی از بچگی دیدیم که یک خانم جنس دوم حساب میشه و همه دنبال پسردار شدن و پسر داشتن هستن، طبیعتا جنس زن برامون بی ارزش میشه و جنس مرد ارزشمند.

پس خودمون رو کمتر از همسرمون می بینیم.

خانواده همسرمون رو بیشتر و مهم تر از خانواده خودمون حساب می کنیم.

چون اون ها پسر دارن و مادر ما دختر.

پس اونها مهم تر و ارزشمندتر هستند.

از خودم عزیزم.

بیاین از ته ته دلمون با هم حرف بزنیم.

اون افکار بیهوده ای که همه مون داریم.

اما رومون نمیشه راجع بهش با دیگران حرف بزنیم.

اما باید حرف بزنیم.

چون وقتی میریزمش بیرون، تازه میبینیم چقدر پوسیده و به درد نخوره.

تازه میبینیم اشکال کارمون، توی اون ته و توهای ذهنمون هست. نه چیزی در بیرون وجودمون و نه حتی در دیگران.

دنیای بیرون، انعکاس آشفتگی ذهنی و باورهای غلط خودمون هست.

حالا اون فکرها چیه؟

تا حالا با خودتون شده بگید همین که همسرم اومده و با من ازدواج کرده خیلی کار مهمی کرده؟

تا حالا شده خودتون رو اینقدر کم ببینید؟

اینقدر این کار همسرتون و خانواده اش رو مهم بدونید و خودتون رو کم ارزش که بخواهید مدام به همسرتون و خانواده اش باج بدید؟

فقط بخاطر اینکه شمارو گرفتن؟ (با واژه ای به کار بردم که مصطلح هست تا عمق فاجعه رو درک کنید).

آره دوستهای گلم.

ما داریم باج میدیم.

بد هم باج میدیم.

فقط برای اینکه مارو گرفتن.

هر روز دنبال اینیم که مارو دوست داشته باشن، بگن چه خانم خوبی. چقدر زیباست، چقدر مودب هست، چه دست پختی. چه خونه تمیزی.

چقدر کم خرج، چقدر جمع کن. چقدر کم توقع.

میدونید از صبح تا شب چقدر داریم کار می کنیم تا به خانواده همسر نشون بدیم ما خوبیم؟

ما از عروس های دیگه تون بهتریم؟

پرکاربردتریم؟

جهاز بیشتری آوردیم؟

زیباتریم؟

مارو بیشتر دوست داشته باشید؟

می دونید چقدر التماسشون می کنیم؟

التماس که فقط به زبون نیست. ما وقتی بزرگ میشیم، یاد می گیریم دیگه به زبون التماس نکنیم.

التماسمون رو ببریم توی عملمون.

براشون غذا درست می کنیم.

خونشون کار می کنیم.

بهشون احترام های اغراق شده می گذاریم.

مدام می خواهیم بهشون ثابت کنیم که چقدر نجیب هستیم، چقدر ساده و صمیمی و مفید هستیم.

براشون کادو می خریم، مدام دیدنشون می ریم، دعوتشون می کنیم و صد مدل غذا درست می کنیم.

همیشه لبخند می زنیم بهشون، ناراحتی مون رو ابراز نمی کنیم. همش با نگاه مون دنبال تاییدشون هستیم.

طبیعی هست این حجم از ادب و احترام رو درک نکنند و بخوان با بهانه گیری و اداهای مختلف رابطه رو خراب کنن.

اونها پالس های مارو میگیرن.

ما داریم ناخودآگاه باهاشون به زبون حسی حرف می زنیم.

ته همه حرف هامون هم یک چیزه: مرسی که مارو گرفتید.

آیا پدر و مادر ما، مارو با زحمت بزرگ نکردن؟

برامون تلاش نکردن؟

خودمون تلاش نکردیم؟

خانواده همسر چه اولویتی به خانواده خودمون دارن؟

آیا با دیدن خانواده خودمون هم این احترام هارو براشون قائلیم؟

آیا با دیدن خانواده خودمونم دست و پامون رو گم می کنیم؟

نه.

معلومه که نه.

چون از خانواده خودمون بت نساختیم.

اما از اونها ساختیم.

از اونها بت ساختیم و بدونید که می دونن ازشون بت ساختیم.

وقتی مادر همسرتون میاد و میگه پسر من خیلی نجیبه. پسر من خیلی خوبه. شانس آوردی، من خیلی زحمت کشیدم برای پسرم.

اگر این حرفهارو شنیدید بدونید که باید تغییر کنید.

باید این بت رو بشکنید.

باید بدونن شما هم ارزشمندید و برای شما هم زحمت کشیده شده.

ما باید جلوی فرستادن بعضی از پالس هارو به دیگران بگیریم.

دقیقا همون پالس هایی که میگه شما بت من هستید و خیلی مهم هستید. مرسی که منو گرفتید.

ما اکثر حرفهامون رو با زبان بدنمون می زنیم.

از یکی بدمون میاد، اما وقتی میاد جوری رفتار می کنیم که حس مهم بودن رو بهش القا می کنیم.

اونم خودشو میگیره و میزنه زیر بساط ما.

باید یاد بگیریم به مردم کم ارزش، زیاد بها ندیم.

چون این کار خطرناکی هست.

مردم کم ارزش، یاد ندارن محترم باشن و مورد احترام قرار بگیرن.

پس وقتی به اینها احترام می گذارید، توهم برشون میداره و باورشون میشه.

میگن ای بابا، من نمیدونستم اینقدر مهمم.

تازه شاید من مهم ترم از اون چیزی که این میگه.

چرا به من کم احترام میگذاره؟

بگذار حالشو بگیرم و بهش بفهمونم بیشتر باید احترام کنه.

الان ادبش میکنم تا دیگه حتی جلوی من حرف هم نزنه.