صد درصد.به خدا قسم شش سال تمام عاشق هم بودیم شب و روز فکره هم بودیم همه تو دانشگاه مارو میدونستن.ولی نشد که نشد.پنج ماه بعدش ازدواج کردم و الان عاشق همسرمم و همیشه میگم خدایا شکرت.اون اخلاقای خاصی داشت که چون عاشق بودم کور بودم و نمیدیدم و الان میگم شکر خدا که باهاش ازدواج نکردم و واقعا بدون هیچ اغراقی میگم فراموشش کردم حتی ازش بدم هم اومده و واقعا شوهرمو با تمام وجودم دوست دارم چون مرده واقعیه
اینایی که میگین عشق اول فراموش نمیشه منو میترسونین از ازدواج کردن☹
بیچاره شوهرش اگه زنش به کسی دیگه ای فک کنه وقتی با اون زیر یه سقفه
خیلی اتفاقی خواهر ش منو دید و معرفی کرد و اومدن خواستگاری.راستش اولش زیاد خوشم‌نیومد و دلم راضی نمیشد ولی دلمو زدم به دریا و توکل کردم به خدا و کم کم مهرش به دلم نشست از بس باحیا و مهربون بود.خداهزار مرتبه شکر که دیروز دوازدهمین سالگرد ازدواجمون رو کنار هم گرفتیم و عاشقانه همو دوست داریم .
خدا انشاالله همه ی جوونا رو خوشبخت کنه.خدا منو خیلی دوست داشت من برای رسیدن به اون پسره شب و روز چله میگرفتم و نماز میخوندمو التماس میکردم ولی خدا نخواست و قربون حکمت خدا برم که بهترینه
وای خدای من. تو چطور تحمل کردی اینو. انگار متزلزل بوده. خدا رو شکر که الان خوبی. مال من میدونی چطوریه؟ تو تایپیک قبلی ام گفتم. کلا تا یک تا دو هفته هم شده ازم خبری نمیگیره. میگه باید منتظر باشم تا شرایطش درس شه بیاد جلو. از اون ور من می خوام برم نمیزاره که برم. بعضی وقت ها هر شب زنگ میزنه بعضی وقتا میره تا دو هفته. یک بار بهش پیام دادم گفت شما؟ هر وقت زنگ بزنم جواب نمیده و خودش باید زنگ بزنه. به نظرت چیکار کنم که بفهمم؟
