تو فامیلمون یه دختر داریم 40 سالشه و مجرده و هنوز خونه ی پدر و مادرش زندگی می کنه و خیلی م شاد و خوشحاله. هر وقت هم می بینمش خوش تیپه و شوخی می کنه و می خنده. خیلی هم مهارت داره تو آرایشگری، آشپزی، خونه داری و... و خانواده ی پرجمعیتی هم هستن و کارای خونه رو اکثرا اون انجام می ده و خوشحالم هست. البته خدایی خوشگله و سنش هم خیلی کم تر می زنه و خیلی م خواستگار داشته قبلا و از رو سخت گیری رد کرده. حالا ایناش خیلی خوبه و منم خیلی دوسش دارم. ولی فقط واسه خودم سوال ایجاد شده که به نظرتون خوبه که آدم اگر مجرد موند اینجوری تا این سن تو خونه باشه و اونم خونه ی پدر و مادر ؟؟؟ واقعیتش من ندیذم زیاد کسی هم پشت سرش حرف بزنه یا مسخره کنه ولی من خودم احساس می کنم اگر 30 سالم شد و مجرد بودم حتما باید برم سر یه کار خوب و به هر زوری شده خودم خونه ی جدا بگیزم و مستقل زندگی کنم تو خونه ی خودم و از الانم دارم تلاش می کنم خانواده مو راصی کنم از این جهت. به نطرتون فکر من درست تره یا کار این فامیلمون؟؟؟ خیلی برام عحیبه که با اینهمه مهارتی که داره و حتی تحصیلکرده بودنش، نه سر کار می ره و نه خونه ی جدا گرفته.واقعا چرا ؟؟اینجوری آدم معذب نیست که سختش باشه و.. ؟؟؟نطرتون چیه ؟؟