نه
دیگه عادت کردم و عادت میکنم
من به خاطر مشکلاتی که دارم جنایی امید به زندگی و رفتم تو دوستامون رو هم ندارم
اما در عوضش تنهایی دوس داشتن رو خدا بهم داده سالها میتونم تنهایی بدون اینکه یه ذره حوصلم سر بره سپری کنم
.
در واقع خدا خیلی چیزا رو بهم داده مثلا اگه پول و کار و خونه و ماشین و دیدن خونواده و همون شخص که هیچکدوم رو ندارم (خونه رهنم) رو خدا بگه بیا ولی فلج باشی یا کور باشی یا کر حاضر نیستم قبول کنم پس دیگه چرا غم بخورم؟
هرکسی باید قدردان نعمتهاش باشه
اون شخص هم اگه تو این دنیا خیلی ندیدمش انشاءالله تو اون دنیا، البته اگه تا آخر عمر دوسش داشته باشم چون احساست تغییر میکنه