یچه ها میخام جدا شم ولی دو دلممممم 😔😔😔

خب وقتی میگه وابستشه..من بگم جدا شو تا به لیاقتات برسی..همه ما به اون چیزی که حق مونه نمیرسیم..نمیگم برده داری..منظورم از به خودش رسیدن که ارایش و بزک کردن نبود..منظورم اینه سطح خودشو تو همه چی بالا ببره..وگرنه ازدواج با این اختلاف سنی رو نمیپسندم..چون روحیات ادما فرق داره..و خیانت اون اقا رو توجیح نکردم که چون اون نمیرسه خیانت کرده..ذات هر ادمی فرق داره

خب شما حق انتخاب داری

فک کنمم دودل نیستی

مطمئنی برای طلاق اگ مطمئنی ک پس بهتره زودتر تصمیم تو بگیری شروع کنی ب درس خوندن

اها عالیه کتاب شهاب اناری چاپ مبتکرانو اگر نداری بگیری حتما

خب شما ب اردواج مجدد فک نکن

فعلا هدفت درس باشه

حالا کسی ام از اینده خبر نداره بعدم بزرگتر شدی

مشاور هس فک نکنم بدتر گیرت بیاد

جدا نشو عزیزم حتی فکر طلاقم درست نیست شاید سخت باشه ولی سعی کن زندگیتو درست کنی ..

اون مورد اول  اکثره مردا بچه دوس دارن 

اما مورده دومت تو مشکلت اینه همش فک میکنی بدبختی

فک میکنی خودت این مشکلاتو فقط داری

فک میکنی خیلی از خودت گذشتی

اما اینو بدون فداکاری بخشی از زندگی دونفره اس

دقیقا درست کردنش خیلی کمتر مشکل داره

تا اینک بخواد طلاق بگیره

اینک عب نداره خانواده ها ی چیزی میگن 

تو بیشتر ب خودتو و زندگیت فک کن

ببین عزیز دلم وابستگی کاملا عادیه. آدم حتی وقتی یه گیاه رو سه سال آب بده و ازش نگهداری کنه، جدایی از اون گیاه واسش سخت می‌شه. حیوان خانگی هم همینطور=))) هر شرایطی وقتی که طولانی بشه آدم از دست‌کشیدن ازش می‌ترسه. همسر هم همینه. من کسی ام که دو سال زندگی مشترک داشتم و ازش خارج شدم و تنها ترسم قبل از خارج شدن از زندگی مشترک همین وابستگی و ترس از تنهایی بود:)) با خودم می گفتم "اگه دیگه کسی نیاد سمتم چی!!!!" "اگه دیگه نتونم خوشحال باشم چی!!" (حالا اونموقع هم خوشحال نبودما ولی یه جور دلخوشیِ پوچ داشتم که مثلا تنها نیستم و خودم رو باهاش گول می‌زدم). "اگه بعدا پشیمون شدم چی!؟!؟!" ولی با هر بدبختی‌ای که بود تصمیمم رو گرفتم و از اون زندگی اومدم بیرون. خیلی سخت بود دوماهِ اولش برام. واقعا منفعل شده بودم و ناراحت بودم اما می‌دونستم با تمام وجودم که کار درستی کردم و این ناراحتی گذراست و قراره آینده‌ی بهتری داشته باشم و فکر کردن به همین چیزا باعث شد ناراحتیم فقط و فقط دوماه طول بکشه و الان ۶ ماه گذشته و حالم بسیار خوبه و تمرکز کردم روی پیشرفت‌های درسی و کاری و هنری و دارم از زندگیم لذت می‌برم. نترس. فقط همینو می‌تونم بهت بگم. تو نه تنها و بی‌کس خواهی موند و نه توی زندگی بعدیت بدشانسی میاری‌. همه‌چیز خوب پیش می‌ره. از حرفات مشخصه که به زندگیِ سطحی و عوامانه راضی نیستی. مشخصه که خواسته‌های زیادی داری و به کم قانع نیستی پس مطمئن باش اون دو سه ماه ناراحت شدن ارزشش رو داره که این سه سال رو رها کنی و بری دنبالِ یه آینده‌ی طلایی. آینده‌ای که پر از موفقیته و توش از طلاقت به عنوان نقطه‌ی عطف زندگیت یاد می‌کنی. بغلت می‌کنم از دور و می‌دونم که می‌تونی قوی باشی چون من تونستم و خیلی‌های دیگه هم تونستن❤

ببین تو در آینده دیگه ۱۸ ساله نیستی که نتونی آدم‌ها رو بشناسی. به علاوه قرار نیست دوباره ۶ ماه دیگه ازدواج کنی. مطمئنا توی سالهای درس خوندنت و رفت و آمدت توی جامعه، با کلی آدم جدید نشست و برخاست می‌کنی و کلی تجربه جدید به دست میاری که بهت کمک می‌کنن به قول معروف "آدم‌شناس" بشی و ازدواج بعدیت رو با بصیرت بیشتری انجام بدی. نگران این‌ فکرا نباش. اینا حرفای محافظه‌کارانه‌ست که افرادی که از تعییر می‌ترسن می‌کنن توو مغز آدم. معمولا ازدواج‌های دوم ازدواج‌های موفق‌تری هستن چون آدم باتجربه می‌شه و می‌دونه چی به چیه و تصمیم درستی می‌‌گیره.