آیا کسی از دیدن گل سیر خواهد شد؟
آیا کسی در صحبت گلپیر خواهد شد؟
صد کوه اگر غم داری و یک جو اگر شادی
این را نگهدارش،
وآن را به قعر دره بسپارش.
دنیا گذرگاهی ست
آغاز و پایان،ناپایدار
راهی، نه هموار.
یک بار از آن خواهی گذشتن
آه،
یکبار...
..یک بار...
یک روز، می بینی تو را،نازک تر از گل، زاد
با خون دل، پرورد
روز دگر، پژمرد و پرپرکرد!
آنگاه
خاکت را به دست باد صحرا داد!
دنیا گذرگاهیست.
صد سال اگر جان را بفرسایی
صد قرن اگر آن را بپیمایی
راز وجودش راندانی چیست.
تاریک و روشن
زشت و زیبا
تلخ و شیرین
آمیزه ایاز اشک و لبخند.
انسان سرگردان در او، این لحظه غمگین
آن لحظهخرسند.
هم شعر ((حافظ)) دارد و هم تیغ چنگیز.
هم کنج گردآلودمن
هم قصر پرویز!
اندوه پیری دارد و شور جوانی
لطف توانایی و رنجناتوانی
هم شهد شیرین دارد و هم زهر کاری
هم جغد دارد، هم قناری.
همکین دشمن، هم صفای دوست در اوست
با این بپیوند
از آن بپرهیز.
شبرا، همین تنها مبین تاریک و دلگیر
بنگر چه می گوید ترنم های مهتاب
با سازناهید.
بر سنگ یا بر پرنیان، شیرینی خواب
بوی سحر، پروانه، گل، آب
امیدفردا،
روز نو
دیدار خورشید!
گر مرگ، نازیبا و تلخ است
امابه دنیا آمدن شیرین و زیباست
بالا گرفتن، برگ و بر دادن، شکفتن
هر لحظه،یک دنیا تماشاست.
غم را اگر نیکو ببینی
راز وجود شادمانیست
گر غم نباشد، شادمانی در جهان نیست
غم، همره و همزاد با این سرنوشتاست
غم خوردن بیهوده زشت است.
باری، جهان آیینه واری ست
در آنچه می خواهی ببینی؟
زیبایی و زشتی در این آیینه از ماست
تا خود کدامین رابخواهی برگزینی
در این گذرگاه
کار تو پیوستن به اردوگاه خوبی
کارتو دل بستن به زیبایی
کار تو گوهر ساختن از سنگ خاراست
کار تو لذتبردن از هر لحظه عمر
کار تو پیکار
با تیرگی هاست.
کار تو بهتر بودن ازدیروز
کار تو شیرین کردن فرداست.
من دل به زیبایی، به خوبی میسپارم، دینم این است
من مهربانی را ستایش می کنم، آیینم این است
من رنج ها رابا صبوری می پذیرم
من زندگی را دوست دارم
انسان و باران و چمن را میستایم
انسان و باران و چمن را می سرایم.
در این گذرگاه
بگذار خود را گمکنم در عشق، در عشق
بگذار ازین ره بگذرم با دوست، با دوست...
ایبهترین گلهای عالم!
ای خوش ترین لبخند هستی!
ای مهر و ماه راه من در اینگذرگاه!
همواره بر روی تو خواهم دوخت...
چشمان سیری ناپذیرمرا،
تکرار نامت باغ گل کرده ست
صحرای خاموش ضمیرم را.
من باتماشای تو سبزم، چو جوانی
من با تو جان تازه دارم، جاودانی...
آیا کسی ازدیدن گل سیر خواهد شد؟
آیا کسی در صحبت گل پیر خواهد شد؟
