من از بهار ِ نگاهت ، ترانه می سازم
سـُرود و ُ ، شعر ِ تـَرِ عاشقانه می سازم!
زغنچه ی دهن و ، گـُل ِ بهار رخسارت
سـَبد سـَبد گـُل ُ شعر و ، ترانه می سازم
به سبزه زار ِ محبت ، نهال می کارم
ز شاخسار ِ عطوفت ، جوانه می سازم
د ِلـَت کبوتر وحشی است ، تا کنم رامش
برایش از غزل ِ ناب ، دانه می سازم
ز واژگان ِ فسونبار ِ چـَشم ِ گویایت
هزار گونه حـَدیث و ، فسانه می سازم
درون ِ قلب ِ پـُر از مـِهرو ، خالی از قـَهرم
برای عشق ِ تو یک آشیانه می سازم
به جای ِ سنگ وگـِل از گـُل، به جای ِ آب از اشک
چمن سرای ِ وفا ، عارفانه می سازم!
به دامـَنـَت گـُل ِ خوشبوی ِ عشق می ریزم
به برگ ِ یاس، تـَنـَت را نشانه می سازم!
به دست ِ پیک ِ نسیم از کنار ِ گیسویت
پیام ِ بوسه به سویت ، روانه می سازم!
زِ ماه وُ مـِهرو گل و شمع وباده ، شب تا صبح؛
به یاد ِ روی ِ تو ، بـَزمی شبانه می سازم!
اگر زخویش برانیم و ٌ ، بشکنی دل ِ من؛
برای ِ وصل ِ تو دیگر بهانه می سازم!
زبی وفایی و ، قهر تو رنجه ام ، وَرنـَه
به شورو فتنه ی دور زمانه می سازم !
ز التفات ، دل ِ "واله " گر به دست آری
هر آن چه جوُر کـُنی ، صادقانه می سازم!
