من بچگی و نوجوانی فوق العاده مظلوم ساکت کم حرف بی زبون بودم همیشه تو خودم بودم وخیلی کم حرف میزدم بعداز اینکه دانشگاه رفتم وتوخوابگاه با دوستام زندگی کردم ازاین روبه اون روشدم چنان فن بیانی پیداکردم که نگوهمش تکه های بامزه میپروندم باهمه صمیمی میشدم خیلی گرم میگرفتم وکلاتوجمع بازبونم همه روجذب میکردم تا الان که میرم سرکارحالامشکلم اینجاست که من بااین اخلاقم که بیشترهمکارام آقاهستن سه تاخانومیم یه خانمی اومده ساکت اصلا حرف نمیزنه خیلی کم باآقایون زیاد صحبت نمیکنه ولی من ممکنه پیشقدم هم بشم برابحثی.حالاهرروزکه ازسرکارمیام خونه حرفهاورفتارهای خودموبااون خانم مقایسه میکنم میگم کاش منم مث بچگیم توخودم میبودم و حرف نمیزدم ینی بلدنبودم صمیمی شم ارتباط بگیرم.حس میکنم همکارام باوجوداون خانم حتمامیگن این یکی چقدراحته.وووااای یه چیزی بگین ببخشین طولانی شد.ممنون ازاینکه برام وقت گذاشتین
اختیار زبونتو که داری...پس کمتر حرف بزن
لازم نیست آدم زیاد صحبت کنه و گرم بگیره
نه خیلی گوشه گیری خوبه نه خیلی راحت بودن و حراف بودن خصوصا تو محیط کار که حتما باید رفتار ادم حریم شخصو حفظ کنه
واای کاش من مثل تو بودم
آرزومه فن بیانم خوب شه
چه اشکالی داره حرف بزنی به اندازه و مودبانه
بهتر از یه گوشه ساکت و یخ نشستنه
سعی نکن مثل اون باشی تلاش بیهودست و البته نبایدم باشی خودت باش ولی سعی کن بجا حرف بزنی و اضافه گویی نداشته باشی
برا چی خودتو با اون خانوم مقایسه میکنی؟خب هرکس یه اخلاقی داره.شاید اونم به خودش بگه کاش مثل فلانی(تو) بودم.راحت باش بابا دنیا دو روزه
منم مثل تو اما کارم تو خونس
فن بیان خوب داشتن با لودگی و زیاد حزف زدن کامل فرق داره..
مثلا من خودم فن بیان خیلی خوبی دارم...مستلزم شغلمه اصلا..اما چه زمانی که توی اداره کار میکردم چه الان چه توی فامیل و دانشگاه که اطرافم اقا زیاد بود تا مورد خطاب قرار نمیگرفتم صحبت نمیکردم بر اقایون...
مخصوصا که حالا چه بخوایم چه نخوایم باید قبول کنیم بعضی اقایون حد و حدود خودشون رو نمیدونن،و رفتار ازاد ما باعث سوتعبیر میش
نه من خیلی حواسم هست چیزی نگم که طرف خودشوول کنه.مثلاصب رسیدم توسالن معاون بود گفتم اومداستقبال پسرم منم گفتم شب بلند شده گریه میکرد که مجازی بگونریم مدرسه حالا میگم خب اینو بهش نمی گفتی سلام میدادی ردمیشدی شاید هم الکی حساسم
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
