شهید عارف کایدخورده ........زیارت روزانه شهدا ( روز صد و بیست و نهم ) 🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿

عارف جان همیشه خوش پوش و مرتب و منظم و آراسته بود و هیچکس فکرش را نمی‌کرد که این پسر تا این حد به خدا و ائمه اطهارش معتقد باشد که حاضر شود قدم در راه آنان بگذارد، اما پسرم همیشه به دنبال این بود که به سمت کمال برود.‌ نمی‌گویم که پسرم از کودکی معصوم بود، چون هیچکس بی عیب و ایراد نیست، ولی همواره در تلاش بود که به پیشرفت و کمال برسد و توانست به این خواسته خود دست یابد.

عارف جان دانشجو بودند که به شهادت رسیدند، اما جدای از دانشگاه در دوره‌های آموزشی زیادی حضور پیدا می‌کردند و از کودکی در رشته‌های ورزشی شنا، تیراندازی با تپانچه و کمان و رشته‌های رزمی شرکت می‌کردند و تخصص اصلی ایشان در تیراندازی با تپانچه بود و دارای رتبه‌های برتری در مسابقات شهرستانی و استانی بودند و حتی مربی تیراندازی ایشان برای حضور در تیم ملی از عارف جان دعوت کرده بود که پسرم در پاسخ به این درخواست گفته بود من کار‌های مهمتری دارم که باید انجام دهم و بهتر است از یکی دیگر از دوستان برای حضور در تیم ملی دعوت کنید.

پسرم علاوه بر اینکه ورزشکار بودند، در حوزه هنر نیز فعالیت داشتند و به قول یکی از فرماندهان گردانشان، عارف دایرة المعارفی از همه خوبی‌ها بود. اگر بخواهم در مورد فعالیت‌های ورزشی و هنوری پسرم بگویم به اندازه یک کتاب حرف دارم، اما به همین بسنده می‌کنم که عارف جان در تئاتر کار می‌کرد و علاوه بر آن کارگردان بود و بازیگری در تعزیه را نیز انجام می‌داد و دارای تندیس و لوح‌های تقدیر بسیاری است. پسرم حتی دوره‌های آشنایی با پهپاد را گذرانده و تقریبا می‌توانم بگویم که از هیچ آموزشی غافل نشده است.

فعالیت‌های عارف جان محدود به قبل از مدافع حرم شدنش نیست و پسرم حتی در میدان رزم هم با شجاعت و دلاوری به رزم با داعشیان پرداخته و مدام فیلم و گزارش‌های تصویری از دلاوری‌های همرزمانش در میدان نبرد تهیه می‌کرده است.

البته چندباری به عارف جان گفتم که چرا به دانشگاه نمیروی و مدرک تحصیلی ات را تکمیل نمی‌کنی؟ که در پاسخ به من گفت: شما دوست داری چه رشته‌ای بخوانم؟ گذراندن دوره دانشگاه برای من مثل آب خوردن است، اما ترجیح می‌دهم دوره‌هایی را بگذرانم که سخت‌تر از دروس دانشگاهی باشد، اما به این حال هرچه شما بگویید انجام می‌دهم که بعد از آن اقدام به ثبت نام در دانشگاه کرد و به تحصیل در رشته کارشناسی روانشناسی دانشگاه آزاد تنکابن استان مازندران کرد.

من که فکر می‌کنم هر چه بود لطف خدا بود و کار خاصی انجام ندادم جز انجام وظیفه و پدر بزرگوار ایشان هم همین طور. پدر عارف خیلی مرد بزرگی بود هشت ماه و هشت روز بعد از شهادت عارف جان پدرشان هم شهید شدند. پدر ایشان رزمنده و برادر شهید و خودشان هم ایثارگر و جانباز شیمیایی دفاع مقدس بودند و دقیقا هشت ماه و هشت روز بعد شهادت عارف، پدرشان شهید شدند.

وظیفه خودم می‌دانستم که ایشان را با اهل بیت آشنا کنم پدرش هم که نمونه بارز از پیروان علی (ع) بودند. یادم است از زمانی که ازدواج کردم تا به امروز از همه لحاظ ایشان حلال و حرام را رعایت می‌کردند این همه موقعیت وام گرفتن داشتیم، اما هیچوقت وامی بالاتر از ۴ درصد نمی‌گرفتند و همه چیز را رعایت می‌کردند.

عارف با رزق و نان حلال بزرگ شد و زمانی که باردار بودم با این که سنی نداشتم همیشه سعی می‌کردم دائم الوضو باشم و حتی موقع شیر دادن پسرم هم سعی می‌کردم وضو داشته باشم و حلال و حرام را رعایت کنم و عارف را با اهل بیت تا جایی که می‌توانستم با دانش ناقص خودم آشنا کنم و برای همین همواره در حال مطالعه بودم تا بتوانم عارف و خواهرش را در حد توان با خصوصیات اهل بیت آشنا سازم و برای همین سعی داشتم داستان زندگی اهل بیت را به شیواترین نحو برای آنان تعریف کنم و داستان مورد علاقه فرزندانم همیشه مربوط به زندگی حضرت علی اکبر(ع) و عباس(ع) و حضرت رقیه(س) بود. یادم است حتی وقتی بزرگ شدند خیلی راحت تحت تاثیر روضه‌ها بودند و می‌دانستند روضه واقعا رزق می‌دهد. فرزندانم را اینگونه بزرگ کردم.

خودم ورزشکار هستم و تا جایی که توانسته ام ادامه تحصیل دادم و با اینکه دو فرزند داشتم درس می‌خواندم و دوره‌های مختلفی می‌رفتم. به گفته مربیانم، شناگر نسبتا خوبی بودم و همیشه مربی تیم نفت از من دعوت می‌کرد که در مسابقات شرکت کنم و من در پاسخ می‌گفتم فرزندانم کوچک هستند و اولویت اول زندگی من خانواده است. هرگاه دو فرزندم بزرگ شوند حتما در این مسابقات حضور می‌یابم. بعد از اینکه فرزندانم بزرگتر شدند در برخی مسابقات شرکت کردم و توانستم به اردو‌های تیم شنای نفت بروم و هر وقت می‌رفتم مقام اول و دومی می‌آوردم. خلاصه خودم هم در خلال این که بچه‌ها را بزرگ می‌کردم لطف خدا شامل حالم شد و مدرک مربیگری شنا و نجات غریقی و غواصی بین المللی و مربی آب درمانی را در این مدت‌ها گرفتم

بعد از آن به مرور تحصیلاتم را ادامه دادم تا به کارشناسی ارشد رسیدم. رشته دانشگاهی من در مقطع کاردانی و کارشناسی تربیت بدنی بوده و در مقطع کارشناسی ارشد نیز فیزیولوژی محض گرایش مذهبی خوانده ام.

اولین بار که عارف جان موضوع مدافع حرم شدن  را با من مطرح کرد هنوز سرباز بود تقریبا سال ۹۰ یا ۹۱ بود. عارف بسیار اهل تحقیق و مطالعه و مسئولیت پذیر در قبال اطراف جامعه کشور و دوست و رفیق و خانواده بود. به من گفت که یک گروهی به نام اسلام و تحت عنوان اسلام دارند بدترین جنایات را مرتکب می‌شوند و اسم اسلام را در جهان بد نشان می‌دهند، به غیرت من خیلی بر می‌خورد. این افراد حرم اهل بیت را هم مورد هجوم قرار می‌دهند و این مرا خیلی اذیت می‌کند و به همین دلیل دوست دارم مدافع حرم باشم. اما من در پاسخ به خواسته اش گفتم که نیازی نیست شما مدافع حرم شوید. مردم خودشان می‌توانند از سرزمینشان دفاع کنند.

عارف صمیمی‌ترین و نزدیک‌ترین دوست من و پدر و خواهرش بود؛ یعنی خواهر عارف اینقدر با عارف صمیمی و راحت بود هر صحبتی و هر کاری داشتند به راحتی با هم در میان می‌گذاشتند هر وقت هر کجا که روضه حضرت زینب با امام حسین را می‌شنیدم یک طور می‌شدم، چون صمیمیت این دو را می‌دیدم. این روضه برام فرقی داشت می‌خواستم، چون خیلی با کمالات و آگاه بود، جوان ۱۸، ۱۹ ساله‌ای که از ویژگی‌های سردار سلیمانی تعریف می‌کرد و شناخت کاملی از ایشان داشت و برای قانع کردن من از مدافعان حرم حرف به میان می‌آورد و برای من توضیح داد اگر همه این طور فکر کنیم که مردم سوریه خودشان مسئول بیرون راندن داعشیان هستند و نباید برویم به کمکشان که نمی‌شود.

عارف را خیلی دوست داشتم و دارم وقتی می‌گفت: می‌خواهم مدافع حرم شوم، خیلی سختم بود و مقابله می‌کردم تا اینکه یک روز به من گفت: مامان جان مگر شما زیات عاشوا نمی‌خوانید؟ می‌بینم می‌خوانی. اما می‌خواهم بگویم آیا این زیارت را برای تعارف با خدا می‌خوانی؟ شما با خدا و اهل بیت تعارف می‌زنی. واقعیت را نمی‌گویی. زیارت عاشورا را می‌خوانی. پس اگر راست می‌گویی همان چیزی که می‌گویی باش. خلاصه گفتم قبول و با رفتنش موافقت کردم.

با خودم گفتم درست می‌گوید. دلایل زیبای عارف من را راضی کرد. ته قلبم راضی هستم که عارف در راه خدا جهاد کند. از زمانی که پسرم به دنیا آمد رضایت قلبی من این بود که عارف، فردی بزرگ و جهادگر در راه خدا باشد. وقتی دیدم خودش هم با شناخت انتخاب کرده قلبا خوشحال شدم و گفتم به او لبخند زدم و موافقتم را اعلام کردم. چند سال گذشت دیدم در این مدت عارف خودش را به لحاظ بنیه جسمانی و نفسانی قوی و تقویت کرد تا اینکه سال ۹۴ شد فکر می‌کنم مهر ماه بود که گفت: اگر خدا بخواهد و اهل بیت بطلند می‌خواهم به پابوس حضرت زینب(س) بروم.

این موضوع را سال ۹۴ که هنوز دانشگاه نرفته بود به ما اعلام کرد و در پاسخ به ایشان گفتم که به امید خدا، خدا پشت و پناه تو و تمام رزمنده‌های اسلام باشد و موفق باشید. وقتی داشت می‌رفت اذیت شدیم. خودم کوله پشتی اش را بستم و با اسپند و آب و آیینه و گذراندن از زیر قرآن راهی اش کردیم. اشک‌هایی که آن لحظه از چشمانم جاری بود یقینا می‌توانم بگویم به اندازه کاسه آبی که پشت سرش ریختم بود. نمی‌خواستم مانع رفتنش بشوم، اما باز از ایشان می‌پرسیدم که عارف جان مثلا برای چه کاری می‌خواهی بروی به سوریه؟ در پاسخ به من گفت که می‌خواهم بروم پوتین رزمنده‌ها را واکس بزنم. نگاهش کردم. گفت: مامان جان سعادت بزرگی است که پوتین واکس بزنم خلاصه پسرم به سوریه رفت.

البته پدر عارف کاملا رضایت داشت به این سفر حتی خودش مشوق عارف بود و به او روحیه می‌داد که به جنگ با داعشیان برود. پدر عارف جان جزو شاگردان ممتاز حضرت علی (ع) بودند و همیشه دعا می‌کنم که ایشان هم نشین با حضرت علی(ع) باشند، چون تمام تلاشش در زندگی این بود که مکتب علی (ع) پیاده شود و به هیچ عنوان کاری نمی‌کرد که موجب ناراحتی کسی شود این را همه می‌گویند.

پسرم به سوریه اعزام شد و در آنجا فعالیت‌های زیادی داشت و با اینکه گفته بود برای واکس زدن پوتین رزمنده‌ها می‌رود، رفته بود تا از فعالیت رزمندگان در میدان نبرد فیلم و عکس تهیه کند و مستندسازی انجام دهد. بعد از گذشت حدودی ۴۵ روز تا دو ماه از اعزامش به سوریه که به سلامت به خانه بازگشت، فیلم‌ها و عکس‌هایی که از آنجا تهیه کرده بود را به ما نشان داد و آنجا بود که متوجه این موضوع شدم که فعالیت عارف در سوریه بیش از واکس زدن پوتین رزمندگان بوده آن هم در شرایطی که هیچ گزارشگر و خبرنگار و تصویربردار و مستندسازی حاضر به حضور در میدان نبرد با داعشان نیست. البته عارف علاوه بر این در سوریه با اتکا به آموزش‌ها و دوره‌های خاصی که در از کودکی گذرانده بود، در محل استقرارشان مشغول آموزش به رزمندگان هم بود و دانسته هایش را در اختیار آنان قرار می‌داد.

بعد از دیدن این تصاویر به پسرم گفتم عارف گفته بودی پوتین واکس می‌زنی. گفت: مامان جان باور کن هدفم این بود و اینکار سعادت بزرگی برایم بود. اما به لطف خدا سعادتی نصیبم شد تا خدمت کنم. البته به هیچ عنوان اجازه نمی‌دادند رزمندگان با خود دوربین و تلفن همراه ببرند؛ اما نمی‌دانم عارف چگونه با خود دوربین به همراه داشت که بعد از اینکه فرماندهانش متوجه این موضوع می‌شوند، اجازه تصویربرداری از فعالیت‌های رزمندگان اسلام را به ایشان می‌دهند. عارف با این دوراندیشی خود توانست تصاویر به درد بخوری را به ثبت برساند و مایه افتخار ما شود. یادم است فرمانده گردان پسرم به ما گفت: در گردان لقب شهید آوینی را به عارف داده بودند.

به هرحال بعد از گذشت این مدت عارف به خانه بازگشت و زیاد طول نکشید که برای بار دوم به سوریه اعزام شد و هدف از این اعزام این بود که دو شهر شیعه نشین نبل و الزهرا که در محاصره داعشیان بود را آزاد کنند. متاسفانه در این دو شهر شیعه نشین مردم جایی نداشتند بروند، ولی با این وجود به دلیل ایمان قوی شیعیان ساکن این منطقه چندسالی می‌شد که این مردم در محاصره بودند، ولی در برابر داعشیان مقاومت می‌کردند و نمی‌گذاشتند محاصره شکسته شود و شهر را تحویل داعش نمی‌دادند. به گفته عارف اوضاع این دو شهر اسفناک بود و می‌گفت که چند سال است در فکر این هستیم مردم این شهر‌های شیعه نشین را نجات دهیم و الان وقتش رسیده است.

(خبرگزاری دانشجو )

تقریبا از زمانی که فرزندانم به مدرسه رفتند شروع به ادامه تحصیل کردم و در نهایت موفق شدم به عنوان دانشجوی کاردانی تربیت بدنی به دانشگاه آزاد آبادان راه پیدا کنم. البته ورزشکار بودنم علت اصلی انتخاب این رشته تحصیلی است و بعد از پایان دوره کاردانی بلافاصله پیگیر اخذ مدرک کارشناسی و پس از آن ارشد شدم.

در کنار خانه داری و بچه داری و تحصیل، عضو تیم شنای بانوان نفت کشور بودم و در این رشته ورزشی دارای مدارک زیادی همچون مربیگری درجه دو، نجات غریق یک و دو و بین المللی هستم و بعد از آن مدرک داوری شنا را گرفتم و همیشه به دنبال این بودم که از وقت و زمانم بیشترین استفاده را ببرم.

البته دقیقا همزمان با شروع دوره کارشناسی از طرف تحصیلات تکمیلی دانشگاه به من اعلام کردند که دعوت نامه‌ای از آلمان برای شما آمده که در آن نامه درخواست شده که برای آموزش شنا به این کشور سفر کنید که من با آن مخالفت کردم، اما هربار که مسئول با مسئول این واحد ملاقات داشتم به من می‌گفت: این موقعیت را از دست نده تمامی هزینه‌ها را خودشان تقبل می‌کنند و به مدت ۵ ماه می‌توانی در این کشور به آموزش بپردازی و این فرصت نصیب هرکسی نمی‌شود و شما به واسطه دوره‌هایی که گذرانده اید و مدارک بین المللی که دارید، می‌توانید نهایت استفاده را از این موقعیت ببرید؛ اما به دلیل داشتن دو فرزند کم سن و سال نمی‌توانستم پاسخ مثبتی به این دعوت نامه بدهم و این موضوع را با تحصیلات تکمیلی دانشگاه در میان گذاشتم و با ارائه دلایلم توانستم آن‌ها را قانع کنم.