شوهر من از اون مرداس ک بچه دوس دارن
ولی متاسفانه بخاطر مشغله کاری اصلااااا کمک نمیکنه یا حتی درکم نمیکنه(مثلا دخترم تب کنه شوهرم قبل اینک نگران سلامتی بچه باشه فکر خواب شب خودشه.یا مثلا مریض بشه یا بخوری زمین منو مقصر میبینه و غر میزنه و حتی اولا دعوا هم میکرد ک مراقبش نبودی)اونم انقد حرف زدم قانع شد ک دیگ اینجور وقتا بهونه نگیره و حداقل اگ همراهی نمیکنه حس عذاب وجدان هم منتقل نکنه ک بیخیال شد
دخترم الان دوسال و 8 ماهشه و من دیگ بچه نمیخام چون واقعا سخته مسولیت صفر تا صد بزرگ کردن بچه....
بچه اول رو روش حساسن دومی کمتر و سومی اصلا
اگه نمیخای چرا تاپیک زدی
قبول نکن
همه همینن
من بودم دیگه نمیاوردم دست تنها بچه بزرگ کردن خیلی سخته
من دوتا پسر دارم هر دوشون رو دوست دارم اما اگه برگردم به گذشته دومی رو نمیارم
نمیدونم کار درستی کردم یانه ولی امشب بهش گفتم دیگ بچه نمیخام و نمیتونم تحمل کنم
اینطوری شد ک کلا برنامه برای بچه دوم(البته قرار بود 1402 اقدام کنیم) ب کل منتفی شد
بزار بزرگتر بشه عاقلتر بشه بعد اگه خواستی بیار دخترتم اونوقت کمک حالت میشه یا لااقل خودشو میگردونه دیگه
خب به ما چه!😐😶
من فاصله بچه هام یکسالو نه ماهه باردتری ناخواسته وای خیلی سخته مخصوصا که شوهرت کمکت نباشه شوهر من کمک میکرد ولی بازم سخته.
والا همسر من کمک می‌کنه ولی من زیر بار بچه دوم نرفتم.للبته چندبار اقدام کردیم ولی بعدش پشیمون شدم و فکر نکنم دیگه بچه دوم بیارم
