بنظرتون کسایی که کل بچگی رو (ینی از همون زمان نوزادی تا زمان کودکی یا قبل بلوغ و سن نوجوانی و اون تغییرات رفتاری و...) باهم بودن و خیلی صمیمی بودن و همیشه باهم حال میکردن ، ولی تو سن نوجوونی یهو از هم فاصله بگیرن و برن سمت دوستاشون... ممکنه باز ته قلبشون دوست داشته باشن باز مثل قدیما باهم بازی کنن؟یا مثل قبلا باهم صمیمی باشن؟ حتی اگه به ظاهر اصلا بهم محل نمیزارن و نگاه همم نمیکنن؟و فقط گاهی اوقات بهم تیکه میندازن؟
اگر کسی زمین خورد، قبل از اینکه ازش توضیح بخواییم که چرا پریده، چرا حواسش نبوده، چرا نگاه نکرده، چرا و چراهای دیگه، ازش بپرسیم الان حالت چطوره؟ متاسفانه روح توبیخ و ملامت کردن در اکثرمون فرمانروایی میکنه.