اصلا و اصلا.
همین سال اخیر، خاله هام که بهترین و عزیزترین های زندگیم بعد از خانواده درجه اولم بودن، یهو به خاطر یه مشکلی که به خدا ما هیچ نقشی توش نداشتیم با ما قهر کردن.
به شکلی که حتی ما رفتیم در خونشون و درو باز نکردن. خیلی زنگ زدیم برای اصلاح رابطه بینمون اما جواب ندادن (میگم به خدا قسم که ما مقصر نبودیم).
با این بی محبتیشون ولی بازم دوستشون داشتم. خیلی زیاد.
ولی بعد یه سال دیگه از چشمم افتادن. چون ما تو همه شرایط کنارشون بودیم. خیلی با هم خوب بودیم و به هم کمک میکردیم. ولی اونا با یه قضاوت نادرست ما رو از زندگیشون حذف کردن و کنار گذاشتن. حالا طوری از چشمم افتادن که تا اخر عمرم دلم نمیخواد ریختشونو ببینم. حتی اگه بمیرن برام اهمیتی نداره. ازشون بدم اومده شدید.