شماها چجوری به گذشته و لحظات خوب غیرقابل برگشتتون فک نمیکنین که افسرده نشین؟ چی باعث میشه بتونین اینهمه تکرار زندگیو تحمل کنین و شادم باشین تازه؟روزاتونو به چه امیدی سر میکنین؟
من مجردیم هیچ و پوچ بود الانم دلخوشی ندارم من خیلی قانعم خیلی صبورم ولی از این اخلاقم سواستفاده میشه چرا اونایی که زیاده خواهن و زبون دراز همیشه احترامشون هست شش ساله ازدواج کردم نه خونه نه ماشین حتی بچه هم ندارم چون آقا دوست نداره بیرون نمیزاره برم اینستا نمیزاره نصب کنم ۲٨ سالمه ولی نمیزاره مانتوهای که دوست دارمو بپوشم همیشه چیزایی رو میپوشم که ده سال از خودم بیشتر نشونم میده من دوست دارم به روز باشم اینا در حالین که خودش همیشه بیرونه اینستا داره به تیپشم میرسه ، امشب خیلی دلم گرفته😢😢
بنظرم فرق یکی که میتونه این تکرار روزمرگیو تحمل کنه و شاد باشه با یکی که نمیتونه و همیشه کلافه و افسرده س تو همین تنهاییه داشتن خانواده و چنتا دوست خوب که بتونی حرف دلتو بزنی بهشون نعمت بزرگی محسوب میشه.تنهایی هیچی قشنگ نیس.
آن کس که بداند و بخواهد که بداند♡خودرا به بلندای سعادت برساند☆ آن کس که بداند و نداند که بداند♡باکوزه ی آب است ولی تشنه بماند☆ آن کس که نداند و بداند که نداند♡جان و تن خودرا ز جهالت برهاند☆آن کس که نداند و نداند که نداند♡درجهل مرکب ابدالهر بماند☆آن کس که نداند و نخواهد که بداند♡حیف است چنین جانوری زنده بماند..🕊