سلام . دوستان به همفکریتون خیلی نیاز دارم . اگه گروه مشاوره نی نی سایت هم تونست کمکم بکنه خیلی ممنون میشم.
من ۳۹ سالمه . هفت سال قبل با همسرم ازدواج کردم اومدم پیشش توی یک کشور دیگه . دوری از خانواده خیلی برام سخت بود و چیزی که سخت ترش میکرد شکنجه های روحی از طرف همسرم بود . همسرم خیلی مرد بد اخلاق و عصبی بود حتی پشت تلفن یکبار بهم سلام نکرده تا بهش زنگ میزدم میگفت چیه چیکار داری . خلاصه کنم منم خیلی تحمل کردم چون روی برگشت نداشتم . به فامیل چی میگفتم. اشتباهی که الان میفهمم به دیگران چه ربطی داره . از طرفی پدر و مادرم بیشتر عذابم میدادند اگه طلاق میگرفتم بر میگشتم ایران. دوستام گفتن صبر کن دو ساله بهت اقامت میدن میتونی اونجا جدا بشی و مجبور نشی برگردی ایران . منم صبر کردم و تصمیم گرفتم بچه دار نشم چون دلم نمیخواست بچه هام پدری بد اخلاق داشته باشند . صبر کردم که قانون عوض شد و اقامت شد پنج ساله . یعنی باید سه سال دیگه صبر میکردم . روزگار با همه سختی ها و بی پولیها و بدی‌هاش گذشت و من پارسال اقامت گرفتم . بحدی من عصبی و افسرده شده بودم و توی منزل مدام با همسرم دعوا میکردم و در محل کارم آرامشم بیشتر بود . شوهرم گفت توی این مدت فقط یکبار گفت بچه میخوام منم بهش گفتم یکسال بهت فرصت میدم توی این مدت امتحان میکنیم سعی کن اخلاقتم خوب کنی . ایشون ده سال از من بزرگ‌تره.. ولی ما بچه دار نشدیم. منم قیدشو زدم . الان اقامت دارم تصمیم گرفتم برم جدا زندگی کنم ولی پشیمون شدم . چون پول نداشتم خونه اجاره کنم و بخاطر مشکل جسمی که پیدا کردم نتونستم برم. توی این مدت همسرم اخلاقاش بهتر شده وقتی میبینه همه دوستاش بچه دار شدن و منم همینطور همه دوستام و اطرافیان رو میبینم بچه دار شدن غصه میخورم . حتی کسانیکه همسن من هستند و همزمان با من اومدن اینجا الان دو تا بچه دارند. دکترم بهم گفت اگه بچه میخوای بیا تا قبل از چهل سالگیت برو آی وی اف کن یه دوقلو داشته باشی یه دفعه با هم بزرگشون کن . چون آی وی اف یک دفعه انجام بشه و زیر ۴۱ سال رایگانه . حالا من نمیدونم چیکار کنم . از لحاظ جسمی و روحی توانایی بزرگ کردن بچه رو ندارم . حتی یکیش چون افسردگی دارم و قرص مصرف میکنم . شوهرم خیلی بچه میخواد الان . از طرفی خودمو گول میزنم میگم مگه میخوای چند سال دیگه زنده باشی بچه میخوای چیکار . برای خودت خوش بگذرون . برو تنها زندگی کن ، باشگاه برو، مسافرت برو . باور کنید اصلا شوهرم رو دوست ندارم و حتی رابطه خیلی بدی هم با هم داریم شاید سه ماه یا بیشتر نزدیکی نداریم . اصلا دست بهم میزنم بدنم حالت برق گرفتگی بهش دست میده . حس بدیه . ولی بازم میگم همین که تنها نیستم و اگه مریض بشم کمک دستمه خوبه . جدیدا توی کارای خونه کمک حالمه نمیدونم شاید بخاطر قرنطینه بود یا همیشه اینجوری میمونه . اگه کسی واقعا میتونه کمک فکری بهم کنه ممنون میشم از تجربیات و صحبتهاتون استفاده کنم . ممنون
