نمیدونم چرا اینجوری شدم.خودمو خیلی ول کردم.اصلا دلم نمیخواد با کسی رفت و امد کنم و دلم نمیخواد مثلا برم کلاس.حوصله هیچ کاریو ندارم..حس میکنم هیچی خوشحالم نمیکنه.
مثلا با خودم میگم چرا باید برم سرکار؟ الکی ب خودم زحمت بدم و زیردست کسی باشم؟
خیلی هدفا و ارزوهام کوچیک شدن..دلم نمیخواد خودم واسشون تلاش کنم..
بعضی وقتا فک میکنم ک من اصن ارزوی بلندمدت ندارم
اصن دیگه کمال گرا نیستم
بنظرتون چرا؟؟؟/
فرق زیادی هست بین کسی که تو قله به دنیا اومده با کسی که از کوه بالا رفته تا به قله رسیده…
من فقط تنهاتر شدم هیچیم خوشحالم نمیکنه
ولی سرکارو دوسدارم سرم گرمه
خسته ام خیلی
منم همینجور شدم کلی هرینه کردم ازمون وکالت شرکت کنم الان اصلن دلم نمیخاد برم سمت کتابام
بله
آره منم اینجوریم
خیلیم بابت این موصوع ناراحتم
اما انگار به همینی که هستم و دارم قانع شدم
البته مشکل خاصیم نداره زندگیم واسه همین دنبال پیشرفت نیستم
من فقط تنها کار مفیدی که مبکنم کتاب میخونم و گاهی خیاطی و رسیدگی به گل و گیاهم
کی پایه س باهم برنامه بذاریم یه تکونی به خودمون بدیم؟
هرروزم گزارش کار بدیم
شمادیگه زیادی بی تفاوت شدین.مردم اگه بی انگیزه شدن بخاطر فشار اقتصادیه ک هرچی میدوئن ب هیچی نمیرسن.بنظرم باید جمله دوست عزیزی ک اولین کامنت رو گذاشتن طلاگرفت
افسرده شدی احتمال زیاد، منم همینجوریم
