♳گاهى منشا فراموشى، سهل انگارى خود انسان است كه قابل مؤاخذه مىباشد. چنانكه خداوند مىفرمايد: «كَذلِكَ أَتَتْكَ آياتُنا فَنَسِيتَها وَ كَذلِكَ الْيَوْمَ تُنْسى» آن چنانكه آيات ما بر تو آمد و تو آنها را فراموش كردى، همانگونه امروز نيز تو به فراموشى سپرده مىشوى.
💮لذا در اين آيه (۲۸۶بقره) از فراموشكارى در كنار خطاكارى، طلب آمرزش مىشود. در ضمن از مجازاتهاى سنگين كه در اثر طغيان و فساد امّتهاى پيشين بر آنها تحميل شد، درخواست عفو مىشود.
♴در اين آيه انسان تمام مراحل لطف را از خداوند مىخواهد: مرحله اوّل عفو است كه محو آثار گناه و عقاب است. مرحله دوّم مغفرت و محو آثار گناه از روح است و مرحله سوّم بهرهگيرى از رحمت پروردگار و پيروزى بر كافران مىباشد.
♵ آداب دعا آن است كه ابتدا به ضعف خود اقرار كنيم؛ «لا طاقَةَ لَنا» سپس به عظمت خداوند گواهى دهيم؛ «أَنْتَ مَوْلانا» آنگاه خواست خود را مطرح كنيم. «وَ اعْفُ عَنَّا وَ اغْفِرْ لَنا وَ ارْحَمْنا»