این چند وقته فکر میکردم و با خدا حرف میزدم و تشکر میکردم که سختیا رو گذروندم و همه چی رو روال افتاده. دو شب پیشم گفتم قرنطینه حوصلمو سر برده ها اه. پاشدم کلی رقصیدم. یهو وسط ریمیکسه یه آهنگ از شادمهر اومد یهو. اون خیلی شدید دوست داشت این اهنگو. زدم بره بعدی ولی یهو نمیدونم چم شد. مرگو به چشم دیدم. حمله عصبی یا پنیک اتک بهش میگن. نمیدونم چرا اینجوری شدم. چرا الان!!!! قلبم از سینه داشت میزد بیرون گفتم الان میمیرم. گر گرفته بودم. چهرش یهو اومد تو ذهنم. خلاصه نشستم سر جام گریه کردم تا ۴ صب. یه ریز. بی وقفه. دیگه آخرش ذکر گفتم صلوات فرستادم دوتا سوره خوندم باز خفه نمیشدم. باورتون نمیشه همون لحظه واسم پیام اومد ازش. با یه شماره جدید. یه اهنگ افتضاح غمگین. میگفت تو خاموشی خونههه خاموشه. خیلی بد بود آهنگش. بعد هی نوشت. نوشت. چیزایی که مطمین بودم بعد از جداییمون بهم میگه.
گفت من چند ساعته دارم عکساتو میبینم دیوانه شدم. به حد مرگ دلم برات تنگ شده. از شدت کلافگی نمیدونم باید چیکار کنم.....
میخوندم پیاماشو ولی جواب ندادم میخ شدم رو گوشی. تهشم بلاک کردم. کارش درست نبود. میدونه که من چقد اذیت میشم. خود خدا شاهده که من چقد زور زدم و تقلا کردم که به جدایی نکشه. چجوری کمبود محبتشو داشتم و حس میکردم از من متنفره. بعد از قهرمونم هرچند روز یه بار پیام میدادم که حیفه. من میخوام زندگی کنم. اگه مشکلی هست من حلش میکنم. منو کشوند مشاوره من با کله دوییدم رفتم فکر کردم میخواد درست شه همه چی. اونجا به دکتر گفت حالیش کنین که من نمیخوام. نمیفهمه. دکترم بعد از کلی حرف گفت دست و پا نزن. اصلااااا این برای تو زندگی نمیشه. برو.
بعد حالا که همه چی تموم شده اینجوری میگه. چند روز پیشم گوشی مامانم دستم بود رفتم تو واتساپش دیدم اون پیام داده به مامانم روز مادر. ببخشید پسر بدی براتون بودم. ببخشید اذیتتون کردم. منو حلال کنین. شما همیشه مادر من میمونین.
مامانمم خیلی خوب و گرم جوابشو داده بود.
