من یه دوست مذهبی دارم که بار ها سر مسائل مختلف با هم ساعت ها صحبت کردیم اما هرگز باهم قهر نکردیم چون هدفمون قانع کردن اون یکی که حتما شبیه ما بشه نیست یا هدفمون دعوا نیست
فقط دلایل همو میشنویم تا حالا هم بعد چندین سال باهم به مشکا نخوردیم تازه همو هم دوست داریم
به نظرم درسته که تا حدودی باید با کسی دوست شد که شبیه خودتون فکر کنه امااااا اگه اینجور هم نبود باید یاد بگیریم بدون توجه به بعضی چیزا ها با تفاوت های فکری هم کنار بیایم و ادما رو همونجور که هستن دوست داشته باشیم
در غیر این صورت چرا با کسی که هیچ جوره قبولش نداریم دوست باشیم و هم اعصاب اونو به هم بریزیم هم خودمونو وقتی دائم سرش تو زندگی ماست یا سر ما تو زندگی اونه ...
دوست هم مهمه اما شریک زندگی نیست که خیلی لازم باشه هم فکر و هم نظر باشیم کافیه دلمون یکی باشه و از وقت گذروندن کنار هم لذت ببریم ( البته تا وقتی که به هم اسیب نزنیم و کار غیر عقلانی نکنیم که زندگی اون یکی رو تحت تاثیر قرار بده )