به چهره‌ی معصوم فرزندم نگاه ميكنم.
گاهي اوقات فراموش ميكنم كه چگونه به خداوند التماس ميكردم كه فرزندي سالم به من عطا كند.
گاهي اوقات در اثر خستگي‌هاي روزانه و فشارهاي زندگي، فراموش ميكنم كه چه روزها و شب‌هایی به درگاه خداوند اشك مي‌ريختم ، كه فرزندي را كه در شكم دارم سالم به مقصد برساند.
گاهی فراموش ميكنم فرشته‌اي که در كنارم دارم؛اگر نبود، همه چيز برايم بي‌مفهوم بود.
فراموش ميكنم:
*بيشتر ببينمش،
*بيشتر برايش وقت بگذارم،
*بیشتر از او لذت ببرم تا دنبال ایراد گرفتن از او باشم!
*كمتر سرش فرياد بكشم،
*و كمتر او را مواخذه كنم.
خدايا!
بار ديگر از درگاهت تقاضا مي‌کنم براي بزرگ كردنش و انسان تربيت كردنش، به من صبر بدهی.
خدایا ..
به من نيرو بده تا چون كوهي محكم در كنارش باشم و به من توانايي بده تا با او دوست باشم.🙏🏿❤️
