من دختری ام که تو حاشیه (محله فقیر نشین تقریبا) یه شهرستان زندگی می کردم و الان ساکن بهترین محله تهران هستم
از چند نفر حالم بهم میخوره شدیدا. یعنی میبینمشون کهیر میزنم از بس مزخرفن
ولی متاسفانه جلوشون باید لبخند بزنم و مجیزشونو بگم
همیشه بعدش سر درد میشم چون حس میکنم ادم دورویی هستم
ولی چاره چیه. تو روشون نمیتونم استفراغ کنم که!
همه فکر میکنن خیلی خوشبختم و واقعا خنده هام جلوشون از ته دله
ولی درحقیقت غم و غصم زیاده
هرروز که از خواب پامیشم میگم خدایا توروخدا جوابمو بده ،راهنماییم کن
انقدر قسمش دادم دیگه نمیدونم چی بگم
انقدر امامارو صدا زدم گاهی وقتا میگم مگه شماها دل ندارید ...حتی یه نشونه هم بهم ندادید چه برسه به دادن حاجتام...
دلم خیلی گرفته خیلی
میدونم ادم خوبی نیستم ولی منم بنده خدام...
محرم اسرارم خداست...به هیچکس نتونم بگم و چشم امیدم خودش باشه اونم جوابمو نده کمکم نکنه چیکار کنم.....
اینکه همین الان از حمام امدم 😿
منم حقیقتای زندگیم زیادن بگم میریزن سرم...
خیلی چیزا ک به کسی نگفتم...نمیشه گفت اصلا
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
