رفته ای، و این غمگین ترین کلمه ی دنیا در مغزم فریاد میشود و در قلبم آب میشود و از چشمانم میچکد
تو همان عذابی بودی ک کندن کوه را برای فرهاد شیرین کرد
تو همان پیچش مویی بودی ک مجنون میدید
تو تک تک لحظاتی بودی ک آرزو داشتم
و تو واژه ی مرگ را با دوری برابر کردی
ومن در حسرت بوییدن عطر سیگار بهمنت، چ بهمن ها ک نگریسته ام
مرا از خود راندی
ومن کوچ کردم از بام خانه ات
اما هنوز آشیانه ام انجاست
سوت بزن تا برگردم
ب دنبالم بگرد دراسمان
تا بر شانه ات فرود ایم
برایم دانه بریز
قول میدهم بازهم
بازهم ب دامت می افتم
فقط نگاهی ب ان آشیانه بکن
ک ل امید نگاهت هنوز برجاست
فقط
میترسم
در میان قارقار کلاغان در خیابانت
مرا نبینی ک در انتظارت کز کرده ام
تو صاحب سنگدل قلبم
نگاهم کن
تا باز با بال خودم
به قفست پرواز کنم
آب و دانه نمیخاهم
همین ک نگاهت بر چشمانم بیفتد
مرا برای تمام این زمستان کافیست
نگذار یخ ببندم
دگر از آشیانه ای ک بر فراز وجودت بنا کردم
نگذار
زمستان
بر من
سیاه بگذرد
برگرد
بگذار برگردم
همین
چه شاعر شدین امشب
بااینکه هیچوقت عاشق نشدمواز بوی سیگارمتنفرم ولی قشنگ بود
زندگی درد قشنگیست بجز شب هایش
که بدون تو فقط خواب پریشان دارد
اوووووف تشم زدی
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
