دقیقا یکساله که آشنا شدیم. اوایل خیلی دوسش داشتم. از دو شهر متفاوتیم.من شیرازی ام اون تبریزی. اما خودش پسر خوبیه. خوش تیپ و خوش اخلاق و بی غل و غشه. منم اوایل خیلی دوسش داشتم. ایتقدر زیاد که یادمه ماه های اول همش براش کادو های گرون میخریدم.بعدش وقتی دیدم اون ایتقدر برای من کادو نمیگیره و داره به این ریخت و پاش های من عادت میکنه ديگه اینکارا رو نکردم. الان بعد از یکسال قضیه داره جدی میشه. همه میدونن و اونا هم میخان بیان بله برون. خیلی تو دلم آشوبه. اصلا نمیدونم کار درستی میکنم یا نه. نمیدونم چرا استرس گرفتم. احساس میکنم خانواده هامون به هم نميام. نمیدونم چرا الان این حسو دارم. تو این یکسال چرا حواسم نبود. آه.. من چقد احمقم. حالا چیکار کنم.
داشته پولاشو برات جم میکرده
هنوز دیر نشده تا پای سفره عقد وقت داری که نه بگی
مردای تبریزی خیلی زن دوست و متعهدن. دلت رو بزن به دریا
هیچی وقتی اومدن خواستگاری به خانوادش دقت کن ببین چجورین
دوباره هم باهاش حرف بزن اگه دیدی اون چیزی که میخوای نیست خب جواب منفی بده
اگه پسر خوبیه مشکلت چیه؟
عزیزم بازم فکراتو کن ب خونوادت بگو رفت و امد کنن.الان بهم بزنی بهتر از اینه ک نرفته برگردی یا با یه بچه برگردی.هرموقع باعقلت مطمئن شدی بعدا قبول کن.با دلت جلو نرو
من سی سالم شده و مامانم اینا همش. تو حرفاشون به کنایه میگن که دیگه اجازه نمیدن من این. یکی رو رد کنم. میگن ممکنه دیگه موقعیت ازدواج نداشته باشی. هر چی براشون توضیح میدم به حرفم گوش نمیدن.
اون موقع هوا وهوس بوده،
عریزم مجبورت که نکردن. زندگی که تعارف بردار نیس یه نه بگو خلاص. وقتی مطمعن نیستی بعنی یه جای کار میلنگه
سعی کن بشناسی بعد ازدواج کنی
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
13 ثانیه پیش
17 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
