طلاق عاطفی

با خونه خریدننمون دره بزرگی از مشکلاتمون شروع شد

.تمام طلاهام رو فروختم.چند جا وام برداشتیم دیگه نه رستورانی در کار بود نه پارکی.بی پوله بی پول...داغون بودیم از شرایط اقتصادی من رفتم دنبال کار صبحا میرفتم مدرسه عصرا سرکارفروشندگی.دعوا هام با شوهرم تمومی نداشت از فرط فشار مالی شوهر دیگه اون ادم مومن گذشته نبود اون داشت تبدیل به یه ادم بی دین و کافر میشد

هنوز دوسش داشتم.کار میکردم با تمام سختی هاش.به یه جایی رسیدم ک مریض شدم بچها واقعا از لحاظ روانی مریض شدم

مثلا یه روز که پول نداشتم برم مغازه سرکار پیاده رفتم باد میومد و هوا خ بد بود پام رخم شد از بس راه رفتم تا رسیدم مغازه دلم توجه میخاست شروع کردم به گریه کردن به دوستام گفتم یه مرده دنبالم انداخت ترسیدم.دلم میخاثت دلشون برام بسوزه

کف مغازه رو جارو میزدم همش میگفتم لیاقت من این نیست..من کوچیکم گناه دارم.این وسط با شوهرم هیچ رابطه عاطفی نداشتیم من افسرده و داغون بالاخره دیپلم رو گرفتم و کنکور دادم رسته روانشناسی دانشکاه پیام نور قبول شدم عاشقش بودم ترم اول شهریه ثابت شد دادم تا اخر ترم برا بقیه شهریه وقت داشتم از کار بیکار شدم چون حقوق کم میداد بهم دیگه نرفتم دیگه کار پیدا نمیشد اخر ترم شوهر گعت پول ندارم و نرو دانشگاه

دانشگاه رو ول کردم

دیوانه شده بودم.هبچ دری نداشتم.پدرم به خاطر خرید جهیزیه تو گرونی خیلی قر میزد و واقعاکلافه شده بودم‌.من سنی نداشتم برای تحمل این مشکلات.خودکشی کردم که هیج درددیو دوا نکرد فقط ابروم رفت چند روز بیمارستان

دوران چهارساله عقد ما. با همه ی سختی هاس به پایان رسید هر چی به خانوادم اصرار کردم که من به دردده این پسر نمیخورم عصبیه بد دهنه گوش نکردن که نکردن.با یه جهیزیه خوب رفتم خونه شوهر.ماه اول همه چب اوکی بود تا یه کار پیدا کردم تو یه دفتر و تصمیم‌گرفتم برم کار

ای کاش پام میشگستو نمیرفتم ای کاش مرده بودم و نمیرفتم

با رفتن سر کار چند روز اول همه چی عادی بود یه پسری بود اونجا از اون بچه مثبت ها.خیلی کمکم میکرد.وقتی چیزی رو یاد نمیگزفتم میومد بی منظور کمکم.باهام حرف میزد خ پسر خوبی بود.من یه روز به خودم اومدم دیدم جوری عاشقش شدم انگار دنیا فقط همین یه مردو داره.میخاست بره کربلا نگران بودم براش دم راهی خریدم و بهش پیام ادم حس من به تو فراتر از تصورته‌.من فرامدش کرده بودم یه دختر بیست ساله ی متاهلم که اینقدر سختی کشیدم

بهش گفتم بیا. باهم باشیم و اونم بالاخره مرد بود قبول کرد.همه ی دنیام شده بوود.فقط دوست داشتم از کنارم رد شه بوشو بشنوم.بچها بخدا باورتون نمیشه هرروز و هر لحظه بعد از ۲۰ سال عمرم بالذت زندگی میکردم.انگیزه گرفته بودم.خوشحال بودم.اره من عاشق بودم

عاشقی  دل و ایمانم رو برد.صب یه صب نفس میکشیدم فقط به عشق عشقم.از اینطرف روز به روز رابطم با همسرم کمرنگ میشد.رابطه جنسی ک تعطیل.با عشقم بیرون میرفتیم و پارک و پیام و حتی چند باری اومد خونم.تماام وگکارهایی که همسرم برام نمیکرد اون میکرد انگار اونم عاشق شده بود.من وقتی بااون بودم حالم خوب بود.

هشت ماه باهمسرم رابطه نداشتم.زندگیه عادی.سرکار میرفتم و باعشققم همه چیزو فراموش کرده بودم.یهو به خودم اومدم دیدم این چند دوری منو همسرم چقدر روی همسرم تاثیر گذاشته.همسرم از یه فرد مغرور بچه ننه تنبل و قد تبدیل به یه ادم عاشق مظلوم زرنگ و بامحبت شده.تمام صفات یع مرده خوب رو داشت انگار فهمیده بود دار منو از دست میده.هر کاری میکرد برای نگه داشتنم