منم قبلاً اصلا صبور نبودم ولی روزگار جوری چرخید که خیلی صبور شدم. نمیگم عصبانی نمیشم ولی اکثرا خودم رو کنترل میکنم.
من واقعااااااااا صبورم
چیزایی به چشمم دیدم و صبرکردم
من بطرز عجیبی صبورم
مثلا بچم‌جیغ میزنه گریه چیزی پرت میکنه همسرم عصبانی میشه دعوتش میکنه
من تو دلم میگم این فقط ۲ سالشه چی میفهمه هیچ درکی نداره من هر چقدرم عصبانی بشم و دعواش کنم ک نمیفهمه و ساکت نمیشه خودمم اذیت کردم با خودم میگم یکاری کنم ک ساکت شه باید یکاری کنم دعوا و عصبانیت جواب نمیده رو بچه راهش این نیست و... بعد فکر میکنم چطوری باید ساکت شه
تو مسائل خودمم سعی میکنم صبور باشم چند دفعه با چند نفر ب مشکل خوردم خیلی عصبانی داشتم میشدم بعد یهو با خودم گفتم خوب اگه منم جای اون بودم شاید همون کارو میکردم بعدش چ توقعی داشتم باید چ کار کنم؟؟؟
یا مثلا اگه حق با اونا نباشه صحبنت میکنم اگه فایده نداشته باشه میگم باخودم ک این متوجه نمیشه درک نمیکنه بعدش رهاش میکنم و به ش فکر نمیکنم و هیچ جایی ام تو زندگیم براش نمیذارم ن لج بازی اصلا فکر دیگه نمیکنم
بعد اینکه کینه ای هم اصلا نیستم یادم می ره دلگیری هایی ک از اطرافیان داشتم رو بعداز یه مدت ب کلی فراموش میکنم از یادم نمی ره ها ولی چون مدام بهش فکر نمیکنم انگار اصلا وجود نداشته. تا خودشون دوباره شروع نکنن من اوکی هستم.
من خیلی صبورم همش رد میدم محل نمیدم میگم ولش کن .بهد اینا خمه جمع میشه یکدفعه رو یک فشار کوچیک منفجر میشه.اونوقت دیگه هیییچی دیگه😏😏
