من ۱۵ سال جوونیمو درست با همین جمله های مشابه شما گذروندم جز غصه و ناراحتی و گریه و مقایسه و.... هیچی نصیبم نشد ۱۵ سال از هیچی زندگیم لذت نبردم مثل مرده ها بودم چندین سال افسردگی گرفتم تا اینکه بالاخره لطف خدا شامل حالم شد و خودبه خود مثل کسی که یهو سرش به سنگ بخوره دیدم چقدر به خودم ظلم کردم این همه سال از بهترین سالای عمرمو هدر کردم بخاطر هیچی . متاسفانه شهر کوچیک ما نه روانشناس داشت نه میتونستم به کسی بگم ولی اگه شما بتونید حتما از یه متخصص تو این زمینه کمک بگیرید
درضمن واسه منم اون آقا اصلا مقصر نبود و یکی از بهترین و خوش اخلاقترین و با نزاکت ترین آدمائیه که تو عمرم دیدم مقصر اصلی خودم بودم واسه همین گفتم مهم نیست اون مقصر باشه یا نه
نه والا ترجیح میدم تا آخر عمرم تنها بمونم ولی زندگیش خراب نشه نمیدونید چقدر خوب بود
نه نه من اصلا منظورم این نبود که زندگیش خراب بشه ..شما که نمیدونید خیر و صلاح اون خانم چیه ..شاید الان خیلی خوشبخته یا شایدم نه ..زمان همه چیز رو مشخص میکنه
خدایی که من ساده میفهممش ..کی میگه پرستیدنش ساده نیست 😇