پدرم تکیه گاهم چرا رفتی

قطعا سخته ولی با مرور خاطرات و فکر و خیال نمیتونی این غم بزرگ رو فراموش کنی...اول بپذیر که این اتفاق برای همه ی ما خواهد افتاد و بعد باید با کارهای مفید وقتت رو پر کنی... انقدری که خیلی یادش نیفتی... سعی کن با آدمهای جدید ارتباط بگیری... شاید بی رحمانه باشه در ظاهر ولی بایدخیلی چیزا جایگزین پدرت بشن... کلاسهای مختلف و دوستات و تفریحای مختلف و... دختر قوی ای باش.‌.. دست خانواده تو بگیر برید گردش... خودت برو دنبال درس و پیشرفت... یکجا نشین

حتما سخته ولی گذشت زمان و همت خودت و مهمتر از همه تکیه به کسی که جاویدانه و همیشه دستات توی دستاشه و از پدرت هم هزاران بار مهربون تر و رحیم تر هست حالتو بهتر میکنه.

بگو خدایا راضی ام به رضای تو... پیامبر ها و امامها رو ببین... اونا که از ما عزیزتر بودن ولی خیلی هاشون توی بچگی یتیم شدن... منم بچه دار نمیشم... خیلی وقتا ناراحت میشم و میگم خدایا چی میشه به من بچه بدی؟ بعد میگم مگه حضرت ابراهیم نبود که تا پیری بچه دار نمیشد؟ و خدا نود و نه سالگی اسماعیل رو بهش داد. من از اون عزیزتر هستم؟ ولی خدا آخر بهش داد... لطفش بزرگه...به منم میده حتما  

من پدر بزرگ و مادر بزرگ مادری مو از پدر و مادرم هم بیشتر دوست داشتم... خیلی وقتا اونجا بودم تا خونه ی خودمون... وقتی به فاصله ی دو سال فوت کردن خیلی غصه خوردم. ولی خب دیگه خیلی فکر نمیکنم بهشون... دست من نیست چیزی....

آخی... یه وقتایی باید بجنگی... با این حس دلتنگی بجنگ... خیلی بهش بها نده