من خیلی بیکسم هیچ همزبون وصنگ صبوری ندارم آخ که چقدردلم میخواست یکیوداشتم پیشش رااحت دردودل میکردم وسرمومیزاشتم روشونش وگریه میکردم حتی نشده یه بارشوهرم بشه صنگ صبورم خودش عامله غم وغصه هامه بااون مادرش
پسرم دوسالشه تاگریه میکنم میادبغلم میکنه یکم آروم میشم خیلی بهترازوقتیه بچه نداشتم الان حس میکنم یکیودارم وقتی غصه دارم بغلش میکنم وباهاش دردودل میکنم ومیگم کی میشه بزرگ شی بتونی به دردودلم گوش بدی یعنی میشه بچت صنگ صبورت بشه
😢
منم وقتی ناراحتم و گریه میکنم میاد بغلم میکنه اخخخ فداشم چه ارامشی میگیرم
ی چی بگم ناراحت نشو اازم
اما جلوش گریه نکن گناه داره
اون باید تصویری از ی مادر شجاع قوی داشته باشه
تا بعدها با شنیدن سختیهات بهت افتخار کنه
ن با گریه هات تاثیرات بسیار مخرب ببینه و در نوجوانی و بزرگسالی معظلات اجتماعی پیدا کنه خدای نکرده ک هیچ سنگ صبورتم نشه تازه
سخته میفهمم اما ب پسرت ب عنوان ی ابزار برای رهایی از غمت فکر نکن
ب چشم جواهری نگاه کن ک روزی ارزشش و موفقیتهاش تورو سربلند کنه و شاد پیش همه
پس لطفا خواهش میکنم با اغوش گرم و مهربونت ن گریه ازش پذیرایی کن و بزرگش
ممنونم
داعم که گریه نمیکنم
شرایطم خاصه واقعاکم آوردم فقط پسرمه که یکم آرومم میکنه خیلی بیکسم همیشه هم شبامیگم بهش که توبایدقوی باشی وسربلندهمیشه بهش میگم تنهاامیدم تویی وبهت افتخارمیکنم ازشوهرم قطع امیدکردم
عزیزم خدا برات حفظش کنه ولی خواهرانه بهت میگم هبچ وقت با بچه ت درد دل نکن. همه ش توی ذهنش هک میشه و خدای نکرده توی زمان بزرگسالی آسیبشو میبینه... من خودم یه نمونه از همین بچه ها هستم. الان پر از استرس و نگرانی ام و آدم ضعیفی هستم. و اینا ریشه در کودکیم دارن متاسفانه.
