اوایل دوستی مون خیلی پرشور و هیجان بودم. خیلی دوس داشتیم همو. هنوزم داریم ولی نه به اون قشنگی. از وقتی پای خانواده ها اومد وسط و من یکم بیشتر از خانواده اش و اینا فهمیدم انگار چند تا از جون هامو از دست دادم و انرژی دوست داشتنم کم شد. یکمی هم طراز ما نیستن و پایین ترن. همش سعی میکنم به این فکر کنم که خودش پسر خوبیه دوسش دارم خودش مهمه ولی چیکار کنم افکار نمیزاره برخوردم مثل اوایل باشه. تا حدی که بعضی وقتا حس میکنه و میپرسه ولی من روم. نمیشه چیزی بگم میترسم شخصیتش خورد بشه. موندم سر دوراهی. از اونطرف میگم اگه بگم نه چون خودم دوسش دارم ی شکست هست برای خودم و از اونطرف هم از تبعات بله گفتن بسیار بسیار میترسم.
یه کم از تفاوت هاتون بگو
شكست وقتيه جدا بشي ازش
يه نظرم بهم بزن
بعدا اين حس خجالت و...چند برابر ميشه والبتع بهت حق ميدم
پسر بااااايد از دختر بالاتر باشع
خانواده منم از خانواده همسرم سطحشون بالاتره
اما همسرم مرد خوبیه و از همه نظر عالیه
منم مشکلی با خانواده اش ندارم
اوایل همه چی قشنگ تره.اینو تو رابطه خودم به وضوح دیدم
دوستته یا نامزدته بالاخره؟؟
حتما درموردش باهاش حرف بزن چون بری سر زندگی پررنگترم میشه
اگه از الان انقدر خورده تو ذوقت دراینده بدترم میشه.عاقلانه فکر کن عزیزم خانواده خیلی از اون چیزی که فکر میکنیم مهم تره.
خب شوهر بعدی هم خونواده داره نسبت به اونم همین میشی فرقی ک نداره اخه .فقط ببین خودشو باهرشکل و اخلاقی میپسندی یا نه
این چ جور عشقیه واه
عشقی ک ناملایمتی ها و جور و سختی رو تاب نیاره ک دیگه اسمش دوست داشتن و عشق نی
تو خودتو دوس داری ن نامزدتو
خیانت به خودتو و اون مرده موندن باهاش
عشقی که با این چیزا کم بشه همون بهتر بهم بخوره
عشق خیلی بزرگ تر از این حرفاس
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
2 دقیقه پیش
2 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
