از کودکی کمال گرا بودم. عادت کردم برای کوچکترین اشتباهی به شدت خودمو تنبیه میکنم. مدام خودمو با دیگرانی که حتی از من پایین ترن مقایسه میکنم. کمالات و داشته هامو نمیبینم. در خیلی چیزها قوی و عالی هستم اما اصلا به حسابشون نمیارم و فکر میکنم ضعیفترین فردروی زمینم.
از دست خودم خسته شدم. روح و روانم رو دوست ندارم. اصلا خودمو نمیشناسم. مدام با تصمیم و تفکر خودم در جنگم. همیشه در حال نزاع درونی ام. سرم مثل یه سمساری بهم ریخته است. در ان واحد چند تا فکر توی سرمه که با هم متضاد اند.
غصه نداشته ها رو خیلی میخورم. داشته هامو بی اهمیت میدونم. سر کوچکترین چیزی اعتماد به نفسم رو از دست میدم و خودمو بدبخت ترین تصور میکنم.
نمیدونم چکار کنم که به آرامش و سامون برسم. چکار کنم که قوی و متین باشم؟
