سلام .من توی خوابگاه زندگی میکنم و آدمایی اینجا هستند با رفتار های مختلف ک من از این نظر مشکلی با هیچ کس ندارم ولی بعضیاشون واقعا با رفتاراشون یا حرفایی ک یهویی میزنن دل آدمو میشکونن و اعصابمو ب هم میریزن در حالیکه من واقعا همیشه سرم ب کار خودمه.الان چیکار کنم ک بی تفاوت باشم نسبت ب اینجور آدما؟
سالها قبل فک میکردم تنهایی عجب فاجعه ای است اما...هر چ بیشتر مردم را شناختم تنهایی من دلچسب تر شد.عاشق تنهایی ام هستم❤.ب طرز اعتیادآوری ب سکوتِ مطلق عادت کردم.حتی در جمع هم از درون تنها هستم.حالا میفهمم چرا باید چاه را ب مردمان ترجیح داد. ♤ کاربر عزیز اگ مخالف نظرمی ریپ نزن این نظر شخصیه منه هر کسی یه ایده متفاوت دارع♤#کاربر_قدیمی
منم یروزایی مثه تو بودم .و این روزا رو گذروندم الان پنج سال ازونموقع ها میگذرع. و اون عادمای مزخرفو دیگه تا آخر عمرم نخواهم دید. و الان با خودم میگم چقد بخاطر آدمای گذرا خودمو ناراحت کردم. و م ی گم ک ون لقشون. ارزششو نداشتن.