خيلی وقت ها ديگران می توانند خوب و صميمی زندگی کنند اگر:
ما حرف اضافه نزنيم!
سه سال از زندگي زوج جوان ميگذرد که عمه آقا داماد، ميگويد:
چطور قابلمه هات اينقدر زود خش برداشته؟! شوهر بعدا زنش را توبيخ میکنه که چرا مامانت اینا برات جهيزيه جنس خوب نخريدن ؟!
يکی به شوهر می گه:
چطور اينهمه وقت با اخلاق تند همسرت ساختی؟! شوهر بعد از شنيدن اين سوال، زنش را تحمل نمیکنه و کارش با او به دعوا و مرافعه میکشه.
به زن می گن:
چطور شوهرت بعد از عروسی تو رو مسافرت نبرده؟؟؟؟ چرا سر کار نمیره مگه مردددد نیس؟ چقدر شوهرت شب ها دير میاد خونه؟ زن پاپيچ شوهر میشه و شکاکانه می پرسه: اين وقت شب کجا بودي؟! و اين شک کاذب مثل پتکی اعصاب و روان خانواده را له میکنه.
👈 بياييد اينقدر از هم سوال نپرسيم! حرف اضافه نزنيم! توصيه های شخصی نکنيم! یک قانون هست که میگه... به تو چه؟ به من چه؟ هر چیزی برای شما سوال بود، اول از خودتون بپرسید به تو چه؟؟؟ ببینید ربطی به شما داره؟
نپرسيم همسرت کو؟ چرا تنها اومدی؟ چرا بچه نمیارید؟ خواهرت ازدواج کرد؟؟ بچه دارشدن؟؟؟ اين مانتو را چند سال قبل خريدی؟ تو طلا ملا نداری؟؟
مشکل از شوهرته یا خودت؟ شوهرت چقدر حقوق می گيره؟ دستپخت خانومت خوبه يا نه؟ پس چطور لاغر موندی؟ چرا بچتون لاغر مونده؟ دومی را تا دیر نشده نمیارید؟ پدر زنت چند ميليون جهيزيه داد؟ خونه تون چند متره؟
حرف اضافه، زندگی ديگران را خراب میکنه. پس حواسمون را جمع کنيم که کم، درست و به موقع حرف بزنيم واقعا خیلی چیزها به کسی مربوط نیست
