کسی که هیچ دوستی نداره

ربطی نداره . من کلی دوست داشتم اما از وقتی فهمیدم دوست داشتنشون از سر نیاز بوده تنهایی رو ترجیح دادم 

هر ادمی یه جور روابطی ترجیح میده

نمیشه گفت ادم بدیه یا به دل نمیشینه

دوست داره این جوری باشه

منم جزو اون افرادیم که گفتی استارتر

هم کفو شخصیت خودمو اصلا پیدا نمیکنم

واسه همین هییییییچ وقت با کسی صمیمی نمیشم

در حد سلام و احوالپرسی و حرفای روزمره و  ایناست همیشه روابطم

خیلی اذیت میشم که خودمو رو زمین تنها حس میکنم از لحاظ شخصیتی البته

رابطه اجتماعی و عاطفی نرمال برای هر آدم نرمالی لازمه. حالا اگر یکی به دلیل شرایط محیطی محدودیت هایی داشته باشه لزوما به معنی بد بودن اون شخص نیست

شاید از این جور روابط زیاد خوششون نمیاد یا وقتشو ندارن

منم دوستی ندارم، البته همون مدل دورادور که گفتی دارم، خیلی هم همه‌ی اطرافیان دوستم دارن 😁 اینکه دوست ندارم چند تا دلیل داره، یکیش اینه که با خواهر و مامانم خیلی صمیمی و دوست بودم و همه کارم با اونا می‌کردم، دومیش اینه که ازدواج کردم و یه شهر دیگه رفتم و...

نخیر، دوره زمونه هم خیلی بد شده، منم علاوه بر اینکه دوست دارم دوستم هم کفو خودم باشه، به سادگی نمی‌تونم به کسی اعتماد کنم و نزدیک بشم

من هم اینجور بودم که همه از هر تیپ عقیدتی باهام راحت بودن،ولی در حال حاضر فقط دورادور و در حد احوالپرسی هست. منم شاید چون با مادرم و خانواده راحت هستم مثل دوست، خیلی احساس نیاز به دوستی که باهاش وقت بگذرونم رو ندارم. 

برای بیرون رفتن هم واسه خیلی از کارها ترجیح میدم تنهایی برم و کارم رو انجام بدم و برگردم،یا اگر نیاز به نظرخواهی ببینم از مادر یا شوهرم کمک میگیرم.

همه هم میگن اجتماعی هستی و طرفم جذب میشن اما من نمیتونم باهاشون اونقدر صمیمی بشم،نمیدونم چرا اینجور هست😐

منم گاهی دلم برای ی دوست واقعی تنگ میشه راستش دوست دارم ک خودم قاطیشون نمیشم چون هر بار بایکیشون تنها میشدم بدگویی اونایی ک نبودن میکردن یا اسرارشونو فاش میکردم مطمئنا درمورد منم همینطورن... من خواهر ندارم کاش یه دوست خوب داشتم ک جاشو برام پر میکرد

منم ندارم ولی خیلی دوس داشتم ک ی دوست صمیمی و خوب داشته باشم