رای بدهم یا رای ندهم - لیلی گلستان
پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) :
رای بدهم یا رای ندهم. این اواخر روزی صد بار این سوال را از خود پرسیده‌ام و هر بار تصمیمی دیگر گرفته‌ام.
می دانم رای دادن وظیفه ملی من است.
می دانم باید درتعیین سرنوشت مملکتم مشارکت داشته باشم. می‌دانم باید همگام وهمراه دیگران کاری کنیم که پیش ببریم.
جلو برویم.
حتی اگر شده یک قدم.
می‌دانم اگر رای ندهم بعد پشیمان می‌شوم.
می‌دانم شاید بعدا بگویم: پس رای من چه شد؟
می‌دانم بابت این رای‌گیری‌ها هزینه سنگینی پرداخته‌ایم.
آیا کسانی را که به دلایلی نمی‌توانند رای بدهند بهانه کنم و رای ندهم؟
یا آنها راقربانی محسوب کنم و رای بدهم.
باز هم هزینه روی هزینه. می‌خواهم ایرانی سربلند داشته باشم. می‌خواهم وضع اقتصادی درست شود.
می‌خواهم این همه چهره عبوس در کوچه و بازار نبینم.
خسته شدم از این همه بی‌تفاوتی و بی‌حالی.
خسته شدم از شنیدن این همه غرغر مردم.
خسته شدم ازاین همه ریاکاری و دروغگویی که در این سال‌های اخیر همه‌گیر شده و از قباحت افتاده.
خسته شدم ازدیدن نگرانی و دل‌مردگی هر اهل فرهنگ و هنر.
دلم می‌سوزد از این همه استعداد، از این همه توانایی، از این همه هوش که جای پرورش ندارند.
دلم می‌سوزد برای زنانی که دست به هر کاری می‌زنند تا شوهر بیکار و احیانا معتادشان را نان دهند.
دلم می‌سوزد از بی‌عدالتی‌هایی که دامنگیر کبری، دلارا، پروین و شهلا و شهلاها شد.
دلم می‌سوزد برای کارگری که بچه‌اش در دانشگاه قبول شده وتوان پرداخت هزینه را ندارد و بچه می‌ماند در خانه.
بیکار و بعد معتاد.
دلم می‌سوزد برای بیمار سرطانی که ماهی یک میلیون پول یک آمپولش است و به ناچار عطای زندگی را به لقایش می‌بخشد.
می دانم که طی این چند سال اخیر هر چه توان و انرژی داشته‌ام از دست داده‌ام. و دیگرجانی نمانده.
اما باید از جایم بلند شوم.
شناسنامه‌ام را بردارم، به وظیفه ملی‌ام عمل کنم و رای بدهم.
شاید برای جبران هزینه‌های سنگینی که پرداخته‌ایم.
با این امید که بارش را سبک‌تر کنم.
با این امید که یک قدم جلوتر برویم.
من رای می‌دهم.
پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) :
رای بدهم یا رای ندهم. این اواخر روزی صد بار این سوال را از خود پرسیده‌ام و هر بار تصمیمی دیگر گرفته‌ام.
می دانم رای دادن وظیفه ملی من است.
می دانم باید درتعیین سرنوشت مملکتم مشارکت داشته باشم. می‌دانم باید همگام وهمراه دیگران کاری کنیم که پیش ببریم.
جلو برویم.
حتی اگر شده یک قدم.
می‌دانم اگر رای ندهم بعد پشیمان می‌شوم.
می‌دانم شاید بعدا بگویم: پس رای من چه شد؟
می‌دانم بابت این رای‌گیری‌ها هزینه سنگینی پرداخته‌ایم.
آیا کسانی را که به دلایلی نمی‌توانند رای بدهند بهانه کنم و رای ندهم؟
یا آنها راقربانی محسوب کنم و رای بدهم.
باز هم هزینه روی هزینه. می‌خواهم ایرانی سربلند داشته باشم. می‌خواهم وضع اقتصادی درست شود.
می‌خواهم این همه چهره عبوس در کوچه و بازار نبینم.
خسته شدم از این همه بی‌تفاوتی و بی‌حالی.
خسته شدم از شنیدن این همه غرغر مردم.
خسته شدم ازاین همه ریاکاری و دروغگویی که در این سال‌های اخیر همه‌گیر شده و از قباحت افتاده.
خسته شدم ازدیدن نگرانی و دل‌مردگی هر اهل فرهنگ و هنر.
دلم می‌سوزد از این همه استعداد، از این همه توانایی، از این همه هوش که جای پرورش ندارند.
دلم می‌سوزد برای زنانی که دست به هر کاری می‌زنند تا شوهر بیکار و احیانا معتادشان را نان دهند.
دلم می‌سوزد از بی‌عدالتی‌هایی که دامنگیر کبری، دلارا، پروین و شهلا و شهلاها شد.
دلم می‌سوزد برای کارگری که بچه‌اش در دانشگاه قبول شده وتوان پرداخت هزینه را ندارد و بچه می‌ماند در خانه.
بیکار و بعد معتاد.
دلم می‌سوزد برای بیمار سرطانی که ماهی یک میلیون پول یک آمپولش است و به ناچار عطای زندگی را به لقایش می‌بخشد.
می دانم که طی این چند سال اخیر هر چه توان و انرژی داشته‌ام از دست داده‌ام. و دیگرجانی نمانده.
اما باید از جایم بلند شوم.
شناسنامه‌ام را بردارم، به وظیفه ملی‌ام عمل کنم و رای بدهم.
شاید برای جبران هزینه‌های سنگینی که پرداخته‌ایم.
با این امید که بارش را سبک‌تر کنم.
با این امید که یک قدم جلوتر برویم.
من رای می‌دهم.
