من 14 سال قبل 1پسر اندازه جونم دوست داشتم. به هر دلیای به هم نرسیدیم و اون ازدواج کرد. مدتها گذشت تا با خودم کنار اومدم. 2سال قبل نامزد کردم،که خدا روشکر بهم خورد(ازطرف پسر) بعد از رفتنش متوجه شدم پارانوئید داشته. همه اصرار داشتن عقد کنیم،من زیر بار نرفتم. بعدشم که به بهانه های مسخره جدا شدیم. الان عقدم، همسرم خم پسر خوبیه. ولی دوستش ندارم. از اول هم دوستش نداشتم، بهش هم گفتم گفت:کاری میکنم تو هم اندازه من عاشق بشی، ولی نشدم. الان خسته و سر در گمم. دلم براش میسوزه،اما دلم به حال خودمم میسوزه.دوست ندارم وارد 1زندگی سرد بشم. همسرم همه جوره بام راه میاد. همه راهی امتحان کردم منم دوستش داشته باشم، ولی نمیشه.دلم نمیادحرف طلاق بزنم...
پس چرا عقد کردی عزیزم اگه دوسش نداشتی
مطمئني زمان علاقه ايجاد نميكنه؟ عزيزم خودتم نبايد در مقابل محبتش گارد بگيري، چون بدتر دور ميشي.
برای خانمی که تجربه روابطی هرچند ناکام رو داشته، من فکر می کنم یه مقدار ناپختگی هست اگر تصور کنه عشق کیفیتی هست که به همون روال روز اول باقی می مونه. عشق فقط یک جرقه ست و باور کنید، باور کنید، باور کنید که خوشبختی رو تضمین نمی کنه. اون چیزی که متضمن دوام رابطه و سعادتشه چیزهایی مثل تعهد، صداقت، مسئولیت، احترام و ... هست. ضمنن این کاملن طبیعیه که شما در یک سن و سال معقول و با تجاربی معقول، شور و هیجان رابطه اولتون رو نداشته باشید. احساسات در زندگی ما بسیار مهم هستن، تنها چیزی که به باور من ما رو از یک کامپیوتر جدا می کنه، اما تلاش کنید در زندگی شما کنترل عواطفتون رو بدست داشته باشید و نه عواطف کنترل شما رو.
من 35 ساله هستم. معلمم و تا الان ناپخته عمل نکردم. باور کنید همون اوایل اشنایی بارها گفتم علاقه ای ندارم با شما ازدواج کنم. بخاطر همین حرفم بیشتر اصرار کرد.میگه: روراستی، شیله پیله نداری. شناختت سخت نیست و روبازی میکنی.اینا ازهمه چیز برام مهم تره. خیلی محبت میکنه،گاهی شرمنده میشم، ولی واقعأ نمیتونم دوستش داسته باشم
ناشکری
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
