می‌خوام با دوستم قطع رابطه کنم

دیگه خودم حس خوبی بهش ندارم که اصلا بخوام دوستیمون و ادامه بدم و تو پارک یا کافی شاپ قرار بذاریم 😔

آخه معلوم نیست ازدواج خوبی داشته باشیم ، اگه پول ارث و بدیم جهیزیه و اون آدم مقابل مرد زندگی نباشه و خونمون و توی شیشه کنه مثل خیلی از شوهرای نینی سایتی ها دیگه کجا میتونیم پناه ببریم ؟ پول ارث و که دادیم جهیزیه ، هیچ پس اندازی هم که نیست ، به معنای واقعی باید کارتون خواب بشیم ، مجرد باشیم اما سرپناه داشته باشیم و کسی نباشه به اسم شوهر که اذیتمون کنه بهتره. بعد پدر و مادر من اگه هم زنده بودن هیچکدوم فکر ازدواج و تنهایی ما نبودن که حالا که مردن غصه ش و بخورن ، اونا فقط بچه پس انداختن و حتی فکر نکردن ما چه جوری بزرگ میشیم ، نه پدرم نه مادرم ، مادرم فقط فکر سیر کردن شکم بچه هاش نه چیز بیشتری اونم تازه شکم پسراش مهم بود براش نه ما  

آبانی ام ، چطور مگه عزیزم؟

آره منم با همه صمیمی رفتار میکنم ولی اصلا نیازی نمی بینم با کسی رابطه ی نزدیکتری داشته باشم ، کلا تنهایی راحت ترم

نمی‌دونم اسمش مشکله یا چیز دیگه اما شخصیتم اینجوریه بعدش هم تا حالا هم هر کسی بهم نزدیک شده پشتش یه خواسته و برنامه ای بوده ، به اینا نمیشه گفت دوست ، من خودم هیچوقت با کسی به نیت اینکه چیزی بخوام ازشون یا نیتی پشت دوستیم باشه صمیمی نشدم ، با همه مهربون و خوب رفتار میکنم ولی نه چیزی از کسی می‌خوام نه می‌خوام کاری برام بکنن ولی دیگران دنبال اینن کارشون و راه بندازن یا منفعتی بهشون برسه از دوستی

بهش گفتم و قطع کردم دوستیمون و ، اون روز که این حرفارو زد می‌گفت دلم واسه داداشت رفت تا دیدمش اون روز ولی تا من چندروز پیش از حس بدم نسبت به این کارش گفتم که به خاطر من نمیومدی برای داداشم بوده گفت نه پیشنهاد من اصلا از روی علاقه نبوده و به عنوان گزینه گفتم مطرح کنم ببینم جوابش چیه! بهش گفتم اینجوری که بدتره یعنی از رو عشق هم نبوده فقط به خاطر موقعیتش این کار و کردی؟ گفت نه به خاطر موقعیت خودم بوده و چون از شما همه ی مشکلات و شرایط ما خبر داشتین پیشنهاد دادم

جالب اینجاست داداشای من به خصوص این داداشم هر وقت که دوستم میومده اصلا از اتاق دیگه بیرون نمیومدن ، هیچوقت نیومدن جلوش که حتی یه نظر همدیگه رو دیده باشن ، می‌خوام بگم داداشای من تو حجب و حیا اینجورین ، ده سال دوستم میومد و می‌رفت هیچوقت هیچکدوم و ندید تو خونه به جز همون رضا که اونم یکی دوبار فقط یه سلام و احوالپرسی ساده کرد باهاش. نمی‌دونم رو چه حسابی دوستم این کار و کرد ، خود ما دخترا هم به خدا تو حجب و حیا عین داداشامونیم ، دوستای برادرام که میان و میرن یه بارم قیافه ی مارو ندیدن ، اصلا خودمون و نشونشون ندادیم ، به بهونه ی چایی و میوه مثلاً بریم تو اتاق جلوشون اصلا

نمی‌گم دختر بدیه ، شاید اتفاقا زن زندگی هم باشه ، شاید ازدواج کنه بهترین باشه برای همسرش. ولی باید دنبال یکی باشه هم سطح باشن یا حداقل خیلی فاصله نداشته باشن از نظر تحصیلات و شرایط خانوادگی ، البته اگه یه پسر با شرایط بالاتر و خوب خودش ازش خوشش بیاد و پا جلو بذاره هیچ ایرادی نداره ولی اینکه خودت بری به یکی که می‌دونی شرایطش بالاتر از خودته همچین پیشنهادی بدی جالب نیست ، اونم کسی که هیچ برخورد و رابطه ای باهاش نداشتی و فقط یکی دوبار از دور دیدیش.

در ضمن دوستم همه ش میگه شما مارو میشناسین و این حرفا اما حقیقت اینه که من اصلا نمی‌شناسمش واقعا ، چون رابطه مون یه طرفه بوده و هر چی هم ازش می‌دونم از گفته های خودش بوده ، اصلا نمی‌دونم اون ده ، پونزده سالی که از محل ما رفتن چیکار کرده ، چه جوری زندگی کرده. والله من چه شناختی ازش دارم ؟ برادرم چه شناختی ازش داره که بخواد به زندگی باهاش فکر کنه. تنها شناخت ما از دوستم و خانوادش برمیگرده به چندسال پیش که هم محله ای بودیم و پشت سر برادرا و پدرش حرفای خوبی نبود تو محل. غیر از اون واقعا شناختی نبوده جز حرفا و تعریف هایی که دوستم از خودش میکرده

عزیزم رک بهش گفتم و قطع کردم رابطه مون و ، آخه من ترجیح میدم رک حرفم و بزنم تا بی محلی و کم محلی کنم به کسی ، اگه کسی هم باهام اینجوری رفتار کنه بیشتر ناراحت میشم تا رک بهم بگه نمی‌خواد باهام دوست باشه ، دیگه تموم شد و خدافظی کردم باهاش