ماهی 1بار به اصرار شوهرم میریم خونشون
اینقد میگه کمر درد گرفت غذا درست کردم که روم نمیشه غذا بخورم
حالا خودش هفته ای 1بار خونه ماست و من باید پذیرایی خوبی داشته باشم ازش
حالا برای جاریم غذا درست میکنه میبره خونش جاریمم اصلا بهشمحل نمیده
خیلی به شوهرم میگم منم ادمم اولش قبول میکنه دوباره برمیگرده میگه نمیخوای که تر و خشکش کنی!!!
مادر شوهر من ۴ تا پسر داره چهارتاشونم خیلی دوست داره بعضی وقتا هم الکی لوسشون میکنه
شوهر من اولین پسرشه و عزیز دردونش
ماهم اینطوریم شوهرم یک ماه درمیان میاد خونه کارشم خیلی خطرناکه ولی این مادر اصلاااا انگار نه انگار وقتی برمیگرده میگم عزیزم یه زنگ بزن بریم به خونوادت سر بزنیم
زتگ میزنه میگه نه الان نمیتونم خودم بهتون میگم انقددد نمیگه باز هودمون زنگ.میزنیم
ولی خودشم نمیاد خدایی بگم اذیت میشم یا هرچی ولی من ادمیم دوست دارم رفتو امد زیاد باشه شوهرم خیلی ازشون رنجیده
کاش دوسش نداشت زندگیمون بهتر میشد
شما اول گیر افکار و محدودیت های ذهنی خودتی بعد رفتار مادرشوهر و شوهر! مثلا اونجا که گفتی انقدر میگه کمرم درد گرفت که روم نمیشه غذا بخورم ... چرا روت نشه؟ مادره وظیفشه گاهی پسر و عروسشو مهمون کنه بخور نوش جااانت. نه اینکه اهمیتی به ناراحتیش ندی ولی میتونی موقع آوردن و جمع کردن سفره یا شستن ظرفا کمکش کنی یا پیشنهاد بده غذای ساده تری بپزه یا پسراشو باهم دعوت کنه که زحمتش کمتر بشه. یا اونجا که گفتی هفته ای یه بار میاد خونه ما و من «باید» بهترین پذیرایی رو بکنم... این بایدو کی بهت تحمیل کرده؟ یا شوهرت یا ذهن خودت. غیر از اینه؟
رو این دوتا کار کن مشکلت حل میشه. اول افکار و بایدهای خودت. دوم رابطه ت با شوهرت و اینکه باهم هماهنگ باشین.
