قصه ی حوری.. داستان واقعی

بازگشت..

پارت ۱:

صدای یاکریم روی درخت و هوای ابری در اون عصر دلتنگ دل آشوبه ی عجیبی بهم داده بود. بارها از طوبی شنیده بودم که میگفت یاکریم ها شوم هستند و نمیزاشت روی درخت توی حیاط لونه کنند. صدای شبیه به آهشون انگار از اتفاقات بدی خبر میدادند هروقت طوبی این صدا رو میشنید بدلش بد میفتاد. ولی من اعتقادی به این حرفها نداشتم. طوبی عادت داشت به اسمون ریسمون بافتن. به خرافات اعتقاد عجیبی داشت و هربار برای دفع بلا صدقه میداد. کوزه ی گلی آبی که از چشمه پرکرده بودم رو برداشتم و رفتم به سمت جاده.. دستهای بیجونم که بخاطر سرما قرمز شده بودن رو زیر استین های کت کهنه ای که تو تنم زار میزد رو قایم کردم. بازدم نفسم به شکل بخاری از دهنم خارج میشد.. قدم هامو تندتر کردم تا به خونه برسم.

کلون در رو زدم و کوزه رو زمین گذاشتم تا استراحتی کنم. طوبی که نصف صورتش زیر روسری رنگ رفته اش پنهان شده بود و یه چادر به کمرش بسته بود در روباز کرد و گفت دیر کردی. کسی سر چشمه بود؟

بازگشت..

پارت دوم :

کوزه رو گذاشتم گوشه نانواخونه وگفتم نه اتفاقا هیچکس تو این هوا به سرش نمیزنه که بخواد نون بپزه. متوجه کنایه ای که زدم شد و بی توجه جارو را برداشت و تنور زمینی را محکم جارو کشید. نشست و دستان چروکیده اش رو با آب سردی که از چشمه آورده بودم شست. نگاهم روی دستهای خسته ی طوبی خشک شد.. حس ترحم و دلسوزی همه وجودم را پر کرد. به طرف سفره ی خمیر رفتم و چونه های ریزی گرفتم. طوبی زیر چشمی به حرکاتم نگاه میکرد و چیزی نمیگفت. وردنه را برداشت و شروع کرد به پهن کردن خمیر. دستش فرز بود و از بچگی عامل کار بود. تند تند چونه های خمیر را پهن میکرد و در تنور زمینی میکوبید. و نان های برشته و خوش رنگ را با انبرک کوچکی از تنور بیرون میکشید. هوای گرم و بوی زغال و نان تازه باهم فضای نانوا خونه را پرکرده بودند. یکساعتی بود که مشغول طبخ نان بودیم که کلون در به صدا درآمد و ربابه سرکی به داخل نانوا خانه کشید و گفت : بوی نون تازه رو شنیدم گفتم هیچکس تو این سرما دلش به کار نمیره الی طوبی. جواب سلامم رو مثل همیشه با سرداد و وارد نانواخانه شد و نشست کنار تنور و ادامه داد: خوبه هنوز پاییز رو رد نکردیم و چنین سرمایی عارض شده خدا بداد زمستون برسه. امسال مردم گندم زیادی برنداشتند اگر خان دستگیر رعیت نشه خدا عالمه چه به سرمون میاد. خوب میدانستم این حرفهایی که ربابه میزند مقدمه چند نونی است که میخواهد قرض کند. همیشه میگفت قرض ولی هیچوقت قرار نبود این قرض ها ادا شود. طوبی این موضوع را خوب میدانست ولی بازهم هربار به وسع نانی که پخته بودیم سهمی هم به ربابه میداد. هنوز ربابه مشغول صحبت بود : خدابس برای بهرام میخواد آستین بالا بزنه. منم بهش گفتم کی بهتر از حوریه؟ صورت طوبی هیچ عکس العملی نداشت. نه خوشحالی نه ناراحتی و نه تندخویی. نگاهی به من انداخت و گفت: حوریه برو دوسه تا چای بیار ننه. از نانوا خونه بیرون آمدم و نگاهی به حیاط که اولین برف زمستانی روی خاک گرمش فرود می آمد انداختم. هوا روشن تر شده بود و برف سبکی که بیشتر شبیه به سرما بود شروع به باریدن کرده بود. حس خوبی داشتم.

بازگشت..

پارت سوم :

همیشه از زمستان خوشم میومد. از اینکه صبح که از خواب بیدار میشدم حیاط خونه یک جا سفید شده بود حس خوبی بهم دست میداد. ولی با فکر حرفهای ربابه بخودم امدم. من هیچ شباهتی با بهرام نداشتم.. خیلی سریع سینی چای را برداشتم و به سمت نانوا خونه رفتم‌ صدای ربابه از پشت در شنیده میشد : اون از پدر خدا بیامرزش که آخرش حرفهاش به کشتنش داد اینم از تو. دختر باید شوهر کنه اصلا ثواب داره که دختر تو خونه ی شوهرش حیض بشه. حوریه ۱۷ سالشه دیگه داره دیر میشه براش. میخوای به کی شوهرش بدی؟خودت از زندگیت چی دیدی اخه. بزار بره سرخونه زندگیش حداقل سایه یه مرد بالای سرش باشه. صدای گرفته طوبی از زیر روسری که محکم به صورتش بسته شده بود به گوشم رسید که گفت : پدر خدا بیامرزش مرد کاملی بود. درسته که سایه مردی روسرمون نیست ولی دستمم به سمت کسی دراز نیست. حوریه رو بدم به این پسره یه لاقبا که مدام داره تو چای خونه ی اوس ناصر قلیون و تریاک میکشه؟ اگه منظورت از مرد پسر خدابس باشه من خودم به صدتا مرد می ارزم! اولین بار بود که میدیدم طوبی اینطور صحبت میکرد. همیشه سکوتش من رو آزار میداد از وقتی پدرم کشته شده بود منزوی و گوشه گیر شده بود حتی با من هم کمتر صحبت میکرد اما از اینکه دلش به این وصلت نبود احساس خوشایندی داشتم. تک سرفه ای کردم و وارد نانوا خونه شدم وسینی چای رو روی زمین جلوی ربابه گذاشتم و کمی انطرف تر نشستم. طوبی نیم نگاهی به من انداخت که بلافاصله متوجه منظورش شدم ولی بروی خودم نیاوردم. نگاهی به ربابه انداخت و گفت بفرما چاییت سرد نشه ربابه باجی‌. این قضیه رو هم فراموش کنیم بهتره. ربابه اخمی به پیشانی انداخت و چای رو که وقت خوردنش بود هورت بالا کشید و چادرش را روی سرش محکم کرد و خدا حافظی کرد و رفت. طوبی نان هایی را که برشته شده بودند روی هم چید و روی سفره نان پارچه ای که دورش رابا سلیقه گلدوزی کرده بود پیچید و توی صندوق نان گذاشت و رو بمن گفت اینجا رو مرتب کن و بیا بالا. دوتا نان تازه برشته برداشت و به سمت اتاق بالایی رفت. نانوا خونه رو تند جارو زدم و ظرف مسی که طوبی عدس روبا آب و نمک خیسانده بود را روی آتش خفته زیر خاکستر گذاشتم و یه قاشق کره هم به غذا اضافه کردم و رفتم به سمت اتاق. میخواستم از زیر زبان طوبی حرف بکشم. انبوه سوالاتی که آزارم میدادند در ذهنم تلنبار شده بود. طوبی زیر کرسی خزیده بود و تند تند تسبیح میگرداند.

بازگشت..

پارت چهارم :

همیشه از زمستان خوشم میومد. از اینکه صبح که از خواب بیدار میشدم حیاط خونه یک جا سفید شده بود حس خوبی بهم دست میداد. ولی با فکر حرفهای ربابه بخودم امدم. من هیچ شباهتی با بهرام نداشتم.. خیلی سریع سینی چای را برداشتم و به سمت نانوا خونه رفتم‌ صدای ربابه از پشت در شنیده میشد : اون از پدر خدا بیامرزش که آخرش حرفهاش به کشتنش داد اینم از تو. دختر باید شوهر کنه اصلا ثواب داره که دختر تو خونه ی شوهرش حیض بشه. حوریه ۱۷ سالشه دیگه داره دیر میشه براش. میخوای به کی شوهرش بدی؟خودت از زندگیت چی دیدی اخه. بزار بره سرخونه زندگیش حداقل سایه یه مرد بالای سرش باشه. صدای گرفته طوبی از زیر روسری که محکم به صورتش بسته شده بود به گوشم رسید که گفت : پدر خدا بیامرزش مرد کاملی بود. درسته که سایه مردی روسرمون نیست ولی دستمم به سمت کسی دراز نیست. حوریه رو بدم به این پسره یه لاقبا که مدام داره تو چای خونه ی اوس ناصر قلیون و تریاک میکشه؟ اگه منظورت از مرد پسر خدابس باشه من خودم به صدتا مرد می ارزم! اولین بار بود که میدیدم طوبی اینطور صحبت میکرد. همیشه سکوتش من رو آزار میداد از وقتی پدرم کشته شده بود منزوی و گوشه گیر شده بود حتی با من هم کمتر صحبت میکرد اما از اینکه دلش به این وصلت نبود احساس خوشایندی داشتم. تک سرفه ای کردم و وارد نانوا خونه شدم وسینی چای رو روی زمین جلوی ربابه گذاشتم و کمی انطرف تر نشستم. طوبی نیم نگاهی به من انداخت که بلافاصله متوجه منظورش شدم ولی بروی خودم نیاوردم. نگاهی به ربابه انداخت و گفت بفرما چاییت سرد نشه ربابه باجی‌. این قضیه رو هم فراموش کنیم بهتره. ربابه اخمی به پیشانی انداخت و چای رو که وقت خوردنش بود هورت بالا کشید و چادرش را روی سرش محکم کرد و خدا حافظی کرد و رفت. طوبی نان هایی را که برشته شده بودند روی هم چید و روی سفره نان پارچه ای که دورش رابا سلیقه گلدوزی کرده بود پیچید و توی صندوق نان گذاشت و رو بمن گفت اینجا رو مرتب کن و بیا بالا. دوتا نان تازه برشته برداشت و به سمت اتاق بالایی رفت. نانوا خونه رو تند جارو زدم و ظرف مسی که طوبی عدس روبا آب و نمک خیسانده بود را روی آتش خفته زیر خاکستر گذاشتم و یه قاشق کره هم به غذا اضافه کردم و رفتم به سمت اتاق. میخواستم از زیر زبان طوبی حرف بکشم. انبوه سوالاتی که آزارم میدادند در ذهنم تلنبار شده بود. طوبی زیر کرسی خزیده بود و تند تند تسبیح میگرداند.