من خودم را دوست دارم

سلام عزیزم، به نظرم شما هم یک مشکل در باورهات داری. هنوز با خودت کنار نیومدی که حقت هست که بیشتر به مادرت سر بزنی. این کمترین حق ما خانم هاست و همینطور وظیفه مون هست در قبال پدر و مادری که یک عمر زحمت کشیدند برای ما. خودت باور کن که حقت هست که مادرت سر بزنی، سر زدن که هیچ، باید کمک حالشون هم باشیم. ترست رو بگذار کنار. بگو مساله من این هست که بتونم بیشتر به مادرم سر بزنم، ببین چیکار میتونی بکنی. وقتی همسرت میگه تازه دیدی مادرت رو، بگو شما که هر روز با مادرت هستی، من هم دوست دارم بیشتر برم.تاکید داشته باش روی کارت. اما فقط با زبون خوش.شما که نزدیکی حتما روز در میون برو پیششون. شما داری با خانواده همسرت توی یک ساختمون زندگی میکنی، یعنی خیلی خانومی کردی، پس حق خودت و پدر و مادرت رو هم به جا بیار. سعی کن همه خونه رو مرتب کنی، غذا هم آماده باشه که هیچ بهانه ای وجود نداشته باشه برای بدخلقی همسرت. روی این قضیه قاطع، اما مهربان باش. همون دست آهنین و دستکش مخملین که توی تاپیک قبل گفتم.وقتی رفتی خونه مادرت، خوشحال تر از همیشه و خوش خلق تر باش، مدام بگو که چقدر خوشحالم که رفتم، چقدر حالم بهتره. همسرت هم ببینه خوش اخلاق تر شدی، استقبال میکنه از این قضیه. آدم اگه بدونه یک چیزی حقش هست، اونو بدست میاره، امان از روزی که خودمون با باورهای اشتباه مون چیزی رو حق خودمون ندونیم.فکر میکنم شما با خودت کنار نیومدی و حق خودت نمیدونی، ببین چه فکری مانعت میشه؟به نظر من پنج بار برو سمت خانواده خودت، یکبار سمت خانواده همسرت.

"احساس میکنم از وقتی ازدواج کردم خیلی عقایدو باورهام عوض شده قبلا شادتر بودم ولی الان..."

چون به این قضیه باور داری که بعد از ازدواج دیگه باید کاملا از همسر و عقاید و باورها و نظرات اون تبعیت کرد، از خودت دور موندی، برای همین هیچ چی خوشحالت نمیکنه. ما انسان های متفاوتی هستیم از همسرمون، باورها و عقاید مختلفی داریم. باید با حفظ حقوق همسرمون و با داشتن زبون خوش، کارها و علایق خودمون رو پیش ببریم.(البته اگر علایق خودمون منافاتی با اخلاق و اصول اولیه زندگی مشترک نداشته باشه). 

عزیزم زیاد به همسرت بگو چشم، محبت کن، صبر کن، باید متوجه بشه همسرت که خطری از جانب شما تهدیدش نمیکنه. احساس میکنم فکر میکنه جلوش ایستادی که میخواد خوردت کنه. هیچی نگو یک مدت، اگه یک کاری کرد که ناراحت شدی، ناراحتیت رو نشون بده، اما بداخلاقی نکن باهاش. بگو ازت انتظار نداشتم. آدم ها اسیر محبت میشن. به خانواده اش لازم نیست محبت کنی، در برابر اونها لازم نیست صبر کنی، اما در قبال همسر و زندگیت چرا. با صبوری نتیجه میگیری. چشم بگو، ولی کار خودت رو بکن. در ظاهر حرف همسرت باشه، اما با زبون جوری پیش ببر که در باطن حرف شما باشد.

سلام عزیزم، بله خودم هستم.ممنون از اینکه این تمرینات رو به ما هم گفتی. حتما در اولین فرصت انجامش میدم من هم، گذاشتم در اولویت هام.لینکش رو برای دوستان هم میگذارم.

http://thinktec.blogfa.com/post/49

عزیز دلمی، شما باید هر کدومتون یک پرنسس بشید و این مطالب رو گسترش بدید. 

خوش اومدی عزیزم. من هم مثل همه دخترهای این سرزمین بزرگ شدم.همه چیز عادی و یکنواخت، نمیگم خانواده ام نقشی نداشتند، اما در واقع من خودم، خودم رو تربیت کردم. مثل یک مادر بالای سر خودم نشستم، مثل یک مادر برای خودم اشک ریختم، مثل یک مادر برای خودم صبوری کردم، وقتی اشتباه کردم، مثل یک مادر مهربون گفتم اشکالی نداره، هنوز زنده ای، پس میتونی جبران کنی، میتونی رشد کنی. مثل یک مادر دست خودم رو گرفتم و رفتم برای خودم همه چیز خریدم، مثل یک مادر به خودم جایزه دادم، خودم رو بردم تفریح، مثل یک مادر خودم رو تشویق کردم، به خودم امید دادم، مثل یک مادر خودم رو صبح زود با نوازش بیدار کردم، به خودم گفتم دخترم پاشو درس بخون، پاشو تلاش کن، امید داشته باش. عکس پنج سالگیم رو گذاشتم جلوم و گریه کردم، گفتم من برات مادری میکنم، من جای تمام محبت هایی که ندیدی بهت محبت میکنم، من دوستت خواهم داشت، من به جاهای بزرگی تورو میرسونم، من پشتت هستم. به اون چشم های کوچولو و معصوم نگاه کردم و تمام اینهارو به خودم قول دادم.و خوشحالم که تونستم علی رغم سختی های فراوان به قولم وفا کنم. شما هم میتونید شروع کنید، فقط به یک عکس از بچه گی هاتون نیاز دارید، مطمئنم میتونید مادر خوبی برای خودتون بشید، ما خانم ها مادری توی ذاتمون هست، یکمش رو هم خرج خودمون کنیم.