اگه چند سال پیش به خدا اعتماد قلبی عمیق داشتم و اعتماد به نفسم داشتم اون زمان میتونستم با توکل و اراده درسمو تو بدترین شرایط هم شده بخونم و الان جایی که هستم نباشم.اگه به فکر خودم بودم اگه مردم برام مهم نبودن به جز خدا .اگه کمک خدارو باور داشتم و اگه روی عقل و منطق تصمیم میگرفتم الان شرایطم بهتر میبود مطمعنا
ولی من اکثرا زود خودمو میباختم .ایمان قوی ای به بودن و کمک کردن ووجود خود خدا نداشتم . حرف مردم خیلیی مهم بود .قدر خودمو نمیدونستم اعتماد به نفسم به شدت کم و وابسته بودم از لحاظ روحی و به خاطر فشارهای زیادی که خودمم بزرگ ترش میکردم روحا و جسما خیلی ضعیف شده بودم و قورت تفکر نداشتم
و همه ی اینا رو نوشتم بگم که الان رسیدم دوباره به همون نقطه ای که چند سال پیش بودم
اینبارم وضع همونه
خداروشک کمی تغییرات بوده
مثلا اهمیت حرف مردم خیلی کم شده ولی هنوز برام مهمه کمی
اعتماد به نفسم نمیدونم درچه حده شاید کمی بالای بالای صفر !
و خدا ...نمیشه بگم درموردش ولی فقط میگم ازش دور شدن خیلی وحشتناکه خیلیی
و اما قضیه چیه
پست بعدی میزارم .دارم تاپی میکنم گفتم طولانی نشه بگین حوصلمون نکشید
