اول خودم :
من باهاش موافقم واقعا ما زنها قدر خودمون ، توانایی هامون و عمر و فرصت هایی که داریم و میتونیم اونجور که دلمون میخواد زندگی کنیم رو نمیدونیم.
خیلی هامون با الگو برداری از مادرها یا زنهای وابسته و ولخرج یا از ترس اینکه واسه شوهر یا بچه کم نذاریم، خودمون رو از خیلی چیزها محروم کردیم و تمام هدف زندگیمون شده شوهرداری و بچه بزرگ کردن. نمیگم این دوتا چیز کمی هستن، نه اتفاقا خیلی مهم هستن.
ولی زنی که تمام عمر خودش رو وقف بچه هاش کرده یه روز به خودش میاد و میبینه بچه ها هرکدوم رفتن دنبال سرنوشت خودشون و اون مونده و کوله باری از حسرت اموری که دوست داشته ولی بخاطر بچه ها انجام نداده!