نه عزیزم. اصلا اینو نگو.ببین شخصیت شوهرم تو اقوام من و شوهرم ب اندازه ی آدم 33 ساله نیست. ب اندازه ی مرد 50 ساله است. خیلی اکتیو تو کار و اینجور مسائل. بابام هم ک صحبت کرد اصلا توهین ب بابام نکرد. می‌گفت این مشکل دخترته ک شمای ک ناراحتی قلبی داری و سنت بالاست رو وارد مسائل میکنه. خلاصه از این حرفا. من ب شوهرم نگفته بودم اومدم قهر. ب بابام هم نگفته بودم. گفتم باهاش صحبت کن، بعد دیدی پذیرفت بگو دو سه روز دور باشین. ک اصلا ب اونجا نرسیده بود. از اونطرف هم شوهرم پدربزرگ مادربزرگش خیلی پیرن و فقط تو نوه ها با شوهره من خیلی خوبن.زنگ زده بودن ب شوهرم ک یک ماه ندیدیمت بیا، اونم رفته بود برده بودشون خونه مادرش، ب خیال اینکه الان من باهاش خوبم میاد منو میبره. اومد جلو دره خونه بابام، شوک شد ک من گفتم ب بابام. بابام خونمون قبلش بهم گفت. گفت اگه کار ب جای باریک بکشه بچه هات رو ول میکنی بیای خونه من بمونی؟ گفتم بدون بچه ها نه. و اینکه مشکلمون در اون حد نیست. یک ماهه عصبی شدید شده. برای اینکه بیشتر دل بابام رو ب دست بیاره گفته بود من پدرم از پیشم رفته احساس خلا دارم. حالم خوب نیست حوصلم کمه، خودت پدرت رو از دست دادی چ حسی داشتی، خلاصه اراین حرفا. اصلا موضوع این نبود ک من جلوی شوهرم گفته باشم اومدم قهر
مرسی عزیزم. ممنونم. من از اون دسته شخصیت هام ک مشکل برام ایجاد میشه حتما باید درد ودل کنم. کجا از اینجا بهتر. شاید ب زنداداشم یا خواهرم بگم. ولی نه با این جزئیات. چون بلاخره ما با هم آشتی میکنیم. روانی خیلی خسته ام. ی نقاب زدم صورتم همه جا دارم نقش بازی می‌کنم. در صورتی ک این نیستم. حالم خوب نیست. سره مسائل بیخود. ایکاش من اشتباه خیلی بزرگ کرده بودم، یا شوهرم کتکم زده بود، ک واقعا دیگه ارزش داشت همه بفهمن. نه سره ی سری مسائل مسخره بیخود. اگه تو حالت عادی بودیم، اگه ی رابطه زناشویی خوب داشتیم ب اینجا نمیرسیدیم.یکم روحی روانی جنسی دوریم از هم. خدا کنه درست بشه.
ببین من فقط چند صفحه اول رو خوندیم و ظاهراً شوهرت به اصطلاح پررو شده و دور برداشته
باهاش قهر نباش آشتی هم نباش بزارش تو امپاس تحویلش نگیر زجر می‌کشه اینطور حواسشو به رفتاراش میده و میفهمه تو هم میتونی اصلا خدمات به ننش نده سفت و محکمممممم باش
آره ادم لجش از این میگیره شوهرت برای یه کاسه آجیل دادو بیداد میکنه.که مسئله بچگانه و پیش پا افتادست..مگه تو چکار کردی سرتو انداختی پایین داری بچه داریتو میکنی...اگه مثل زنهای دیگه هروز با دوست و رفیق بیرون بودی چی..دیگه یک زن باید چکار کنه که تو نکردی
بچه ها از ی طرف ناراحتم ک خانوادم فهمیدن.از صبح هزار بار مادرم خواهرم بهم زنگ زدن. ک چی شد، اومد خونه هیچی نگفت داد نزد، تو خوب باش، تو فلان کن. بیشتر حالم بد میشه.
نمیدونم کاره بدی کردم ب پدرم گفتم؟ بخدا اگه ب اون شدت دعوا نمی‌رسیدم بدتر میشد. یا باید من فراموش میکردم و با ی بوسه از شوهرم تموم میکردم. دوباره یک هفته دیگه وقیح تر بشه. یا باید خونه ی خودم ی دعوای شدید راه مینداختم ک اونجوری بدتر بود. چون خودمون دوتا بودیم و واقعا ممکن بود اتفاق بدتری بیفته. مادرم نمیدونه شوهرم چ حرفا ک ب من نزده. من سربسته بهشون گفتم.
نه بابا اصلا ناراحت نباش.خانواده باید حامی روزای سخت آدم باشن..تو هم آدمی مگه چقدر توان داری همه ی این قهرو دادو بیدادراو تو دلت جا کنی.کار خوبی کردی..اونا غریبه نیستن خانوادتن.بعدم تو که هرروز نرفتی اونجا مشکلاتتو بگی بعد سالی ماهی رفتی اونا خانوادتن باید حمایتت کنن... اصلا ذره ای کارت اشتباه نبود...
کجا بودی تو دختررررررر
؟؟؟؟؟؟؟؟
پشیمون دیگه به اینافکرنکن
حالاکه شخصیتت رودوباره بدست اوردی
اگه شوهرت اومدمنت کشی به زودی اشتی نکن
الکی اخم کن بگو فک کردی بچه م هرچی ازدهنت دربیادجلوهمه بگی بهم منم لال وایسم
اجازه نداری هرحرفی بزنی بهم
غربزن بگو انگاریادم میره چه توهینایی که بهم کردی
بذاربیادمنت کشی یکی دوروز .بگو توهینات یادم نمیره .بهترین فرصته که براش شرط بذاری دیگع بهت توهین نکنه وبره پیش مشاوره .بعداشتی کن ولی دیگه سکوت نکن
