از این حسهای زودگذر نوجوانی زیاد داشتم
اما عشق واقعیم که دلم رو شدیدا به لرزه درآورد تو 21 سالگی بود.
با تمام بدیهاش بازم شدیدا دوسش داشتم
هنوزم ته قلبم یه گوشه که جای اون بوده خالیه.
اما خدارو هزارمرتبه شکر بهش نرسیدم چون من عاشقتر بودم و اون یک معشوق مغرور که با وجود علاقه باز غرورش مهمتر بود.
مطمئنم اون الان از جدایی پشیمونه اما من نه چون زندگی الانم خیلی خوبه