شب تولدمه و دعوای من با همسر

بخدا منم اصلا اهل زیاده خواهی نیستم اما حس میکنم دیگه کم آوردم . اگه از یکی از دوستاش یا همکاراش و حتی یکی از خانواده من  از  شوهرم سوال کنی به خوش اخلاقی و خوبی زبانزده. واسه منم خیلی  چیزاش خوبه مهمترینش اینه که میدونم واقعا دوستم داره.اهل دود و خیانت به هیچ عنوان نیست. اما اخلاقای خاصی داره که منو اذیت میکنه

همش وسوسه میشم برم بغلش و تموم شه این دعوا و قهر اما باز به خودم میگم تموم شه این قهر روز از نو و روزی از نو دوباره شروع میشه 

مشکل من باهاش فقط اینه که استقلال منو اصلا قبول نداره. میگه تو باید مطیع من باشی. هرجا بری اول اجازه من. هرچی بخای بگی من تهیه کنم. لباسای بیرون رفتنم باید مورد تائید خودش باشه و...

منکه دختر مستقلی بودم زمان مجردی خیلی برام سخته

باور کن من این حرفا رو وقتی دیگه کارد به استخوان میرسه بهش میگم. اینجوری نیست که سر هر بحث الکی این موضوع رو پیش بکشم. خیلی وقتا واقعا کوتاه اومدم. 

آخه ببین حق با هم نیست. ایشون صبح ساعت ۷ میره سرکار تا شب ساعت ۸ معمولا.گاهی تا ۹ونیم. قبول دارم واقعا کارش سخته و خستههههه میاد خونه. منم وقتی میاد خونه چای و میوه و شام آمادست. خونه و خودم با وجود بچه کوچیک همیشه مرتب هستش. میاد میره دوش میگیره میاد یکم با پسرمون بازی میکنه یکم منو بغل و بس میکنه و حرف میزنیم و بعد شام میگه بخابیم. خوب بابا ما هم تفریح میخایم. تفریحمون شده روزهای جمعه بیرون رفتن. همش تکرار.بهش میگم خوب بزار تو طول روز که شما سرکاری من با همکاری دوستی کسی برم تفریح اونم نه هر روز یک روز در هفته. میگه نه خودم میبرمت. بعد شب مه میاد اینقدر خسته هستش اکثرا من میگم بریم گردش اگه هم بگم معذرت خواهی میکنه میگه فردا. فردا هم همینه

من الان ۵ ساله دارم حرفشو گوش میدم

آره بابا خیلی سخته...

بخدا گاهی شده که خاله هام و خواهرام و مامانم اینا یک جا جمع هستن. و همه هم خانوم. زنگ میزنن به من که منم برم. من که به همسرم میگم میخام برم میک نه! خودم میام میریم با هم گردش. بعد از اونطرف هی زنگ میزنن که بیا بیا بیا. منم دوست ندارم بگم شوهرم نمیذاره. بهانه میام و نمیرم در صورتی که با تمام وجودم دوست دارم برم