من و همسرم هردو ازدواج دوممونه.من در دوران عقد بعد از تقریبا دوسال جدا شدم.همسرم بعد از ۱۰سال زندگی مشترک و با یه دختر که موقع جداییشون یک سالش بوده و الان ۴سالشه و پیش مادرشه و اخر هفته ها میاد پیش ما.الان هم تقریبا یک سال از ازدواج منو همسرم میگذره.ما۱۶سال تفاوت سنی داریم(۲۴سالمه) و عاشق هم شدیم و با وجود مخالفت خانواده ها بهم رسیدیم.ما عروسی نگرفتیم فقط یه عقد محضری و اومدیم سر زندگیمون.زیاد توضیح نمیدم که خسته کننده نباشه اگه کسی دوست داشت دربارم بیشتر بدونه تاپیکامو بخونه کاملا متوجه همه چی میشه.من قبلا انقد حساس نبودم ناراحت میشدم ولی اینطوری بهم نمیریختم.اخیرا هر موقع دختر شوهرم قراره پیش ما بیاد (شوهرم باید بره دنبالش بیارتش و اکثرا با زن سابقش اینطوری دیدار ایجاد میشه)من بشدت بهم میریزم تا حدی که حالم تا چند روز بده.ناخوداگاه همه ی اون چیزی که بیشنشون گذشته معذرت میخوام از نحوه و لحظه ی شکل گیری نطفه ی بچشون تا عکس و کلیپایی که ازشون دیدم ۳تایی و... همه میاد جلوی چشمم و حس بدی به شوهرم پیدا میکنم و بدم میاد حتی دستمو بگیره.خیلی بهم ریختم.من یبار باردار شدم ناخواسته اوایل ازدواجمون که شوهرم بزور و با پافشاری مجبورم کرد سقطش کنم(من خودم هم نمیخواستم بچه ولی دلم شکست وقتی حتی سعی نکرد قانعم کنه یا دلمو بدست بیاره واسه این موضوع.از اهرم فشار و تهدید استفاده کرد فقط)در حالیکه چطور بقول خودش که میگه من خودم دخترم رو خواستم که بدنیا بیاریمش ولی بچه ی منو سقط کرد اینجوری( یا چطور واسه اون زنش همه چی عقدو عروسی مفصل و اتلیه و باغ مفصل ۱۳_۱۴سال پیش و ... همه کار واسه اون کرده واسه من چی ؟هیچی.البته مشکل اصلی من همون بالاییه که گفتم)
واقعا نمیدونم این احساس بد رو چطوری کنترل کنم چون وقتی پای زن سابق و بچش وسط نیس خیلی حالمون خوبه پای اونا که میاد وسط من خیلی بهم میریزم.لطفا نگین مگه تو قبل ازدواج نمیدونستی زن داشته و بچه داره ! چون این قضاوت یعنی شما توی این شرایط نیستین و نتونستین سختیشو کاملا از صحبت های من متوجه بشین.ممنونم که راهنماییم میکنین و اگه تجربه یا نظری دارین باهام درمیون میزارین❤
