من معتقد به دوستی بی هدف نیستم. در حقیقت اصلا معتقد به دوستی دختر و پسر نیستم از نظر من یه دختر و پسر غریبه فقط یه رابطه می تونن باهم داشته باشن. اونم ازدواجه. خیلی پسر ها با این ترفند که میخوام باهات ازدواج کنم میان جلو اما بعد...
از نظر من هیچ اشکالی نداره که قبل از عقد دختر و پسر به منظور آشنایی هرچه بیشتر رفت و آمد کنن. اما مشکل اینجاست که اکثرا این روابط صرفا جهت گذروندن وقته و هدفی پشتش نیست. خود دختر ها هم می دونن که هدفی پشتش نیست. اما خوشحالن از اینکه چند صباحی مورد تعریف و توجه یک نفر قرار میگیرن. اون پسر هم میذاره میره. چون اگه شرایط ازدواج داشت قطعا میومد خواستگاری و با کسی دوست نمیشد.
تعدد این دوستی ها و عادی سازیشون باعث بروز فحشا در جامعه است. بدیهیه دختر و پسری که بهره ی ایمانی کمی هم داشته باشن وقتی بتونن به دور از دغدغه های زندگی مشترک متحمل شدن سختی ها و هزینه ها و روابط های ثانویه با خانواده ها ی هم، با رفاقت زندگی رو بگذرونن، این کار رو انجام میدن.
دختری که میتونه با رفاقت با یک پسر احساسات خودش رو راضی نگه داره بدون اینکه مسؤلیت خانم یک خونه گردنش باشه و بدتر از اون پسری که رنگ و وارنگ با دختر های مختلف دوست میشه و بدون اینکه ذره ای فشا بهش وارد بشه روزگار میگذرونه.
کم کم به جای ازدواج، ادامه ی نسل جامعه ی روشن فکران پر میشه از رفاقت های بی سر و ته. تشکیل زندگی ها محدود میشه و یک سری افسردگی های پنهان پشت نقاب میمونه توی خیلی از آدم ها.
دختر های دست به دست شده و مارگزیده ای که حالا از ریسمان سیاه و سفید میترسن و پسرهای تنوع طلبی که دیگه اکتفا کردن به یه دختر براشون ساده نیست.
افزایش تجرد، خیانت، فحشا، آوار شدن بر سر زندگی ها و... نتیجه ی همین رفاقت هاست.
نتیجه ای که در طولانی مدت گریبان تمام ما رو خواهد گرفت.