تو یه شهر غریب زندگی میکنم،همسرم اکثرا شیفته،وفتی میاد خستست،قبلا شاغل بودم و عادت به اینکه تو خونه بنشینم ندارم،هیچکس رو واسه رفت و امد نداریم با پسرم همیشه تنهاییم،پسرم پرتوقع شده و بهونه گیر،مدتی مهد میرم و پیشش
میشینم تا بازی کنه و کمی اجتماعی بشه ولی تا من اونجام با هیچکس ارتباط برقرار میکنه بااینکه چند ماهه میرم باز وقتی مربیهاش صداش میکنن میاد میشینه بغلم،چون مربیهاش میبینن من اونجام دیگه حواسشون بهش نیس بزرگترا بهش زور میگن به وجود من حساسیت نشون میدن باهاش لج میکنن و من نمیتونم چیزی بگم بیشتر ناراحت میشم پسرمم میاد پیشم که ازش دفاع کنم میمونم چکار کنم به مربیهاشونم که میگم فکر میکنن چون بچه خودمه اینطوری میگم در حالیکخ من خودمم نمیذارم کوچکتر از خودشو اذیت بکنه،این باعث خیلی سوتفاهما میشه،و واقعا اذیت میشم،مهمترین مشکلم اینه که از اینکه در همه حال پسرم پیشمه عصبی شدم و گاهی حوصلم نمیکشتش و عصبانی میشم بهش،نمیخوام اینطوری ادامه بدم ولی دلمم نمیاد بگذارمش بیام،اگه بیام مطمینم بهش خوب میرسن چون مربیهای خوبی داره و باونیکی ها خیلی خوب میرسن و بچه های کوچکتر از پسرم که اوایل باهم میرفتیم مادراشون حتی نمیومدن بشینن الان خیلی خوب شدن میرن میگردن نه لجبازی نه جیغ و داد نه گریه،حتی اوناییکهروزای اول خیلی بیقراری میکردن الان خیلی خوب شدن و کاملا خوشحال مشغول بازین،حالا بنظرتون کار من درست بوده با اونا،من که انقد ناز پسرمو کشیدم الان دیگه توانشو ندارم و دارم کم کم افسرده میشم،خیلی دوس دارم سر کارم برگردم خیلی دوس دارم شیرینی های پسرمو ببینم در حالیکه انقد خسته و افسرده شدم انگار نمیبینمش فقط بهش میرسم فقط اینکه غذا و خوابش بموقع باشه تغذیه ش درست باشه و تلوزیون کم ببینه تلاش میکن ولی نه میتونم باهاش بازی کنم نه کتاب بخونم نه باهاش حرف بزنم،چکار کنم خواهش میکنم بهم بگیم شما بودین چکار میکردین؟وقتی گریه شو میبینم انگار دنیا واسم تمون میشه و نمیتونم گریه هاشو وقتی نیستم تو مهد تحمل کنم از طرفی اگه نبرمش مهد هم انقد بهش عصبانی میشم و اون انقدر لجبازی میکنه که اوضاع بدتر میشه
