من ۲۵سالمه و مجرد هستم
مدتیِ با مردی آشنا شدم که از لحاظ فکری و اخلاقی به هم نزدیکیم ، توی اولین قرارمون بهم گفت که قبلاً ازدواج کرده و دوتا بچه داره ، البته بچه ها با مادرشون زندگی میکنن و فقط یکی دو روز آخر هفته میان پیش پدرشون. گفت تا ۵-۶ سال آینده برنامه ای برای اوردن بچه ها پیشِ خودش نداره ، تازه گفت باز باید ببینه که بعد پنج شیش سال اصن خود بچه ها میخوان که با باهاش زندگی کنن یا نه ؟ بچه ها وابستگی نه به مادر و نه به پدر ندارن و انگاری با این وضعیت کنار اومدن . مادرِ بچه ها هم گویا در شُرُفِ ازدواجه ، ازدواجشون سنتی بوده تو سن کم به خواست خانواده ، به گفته ی خودش بچه ها هم راه حل خانواده بوده واسه درست شدن وضعیت زندگیشون(جمله ی معروف بچه بیارین درست میشه)
من یکی از بچه هارو دیدم و بیرون رفتیم ، خیلی کنجکاو بود منو ببینه و وقتیم دید با خنده و خجالت باهام برخورد داشت و اصلاً رفتار بدی نداشت
تا این لحظه من ندیدم که من رو به بچه یا بچه رو به من ترجیه بده برای هر دو طرف وقت گذاشته ، خیلی وقتا من بچه هارو وسط میکشم و از حضورشون میگم که خودش میگه بچه ها قرار نیس باشن (ینی یه طورایی این حس رو بهم داده که من رو واسه بزرگ کردن بچه ها نمیخواد، برای خودش میخواد) ولی خوب به هر حال کم یا زیاد من هم وظایفی در قبال بچه ها خواهم داشت. خواهر و برادر و مادرش هم حساسیتی روی من و رفتارم با بچه ها ندارن و رفتارشون با من طوری که انگاری متوجه هستن من دارم لطف میکنم و چشمم رو روی همچین موضوعی میبندم و از سر علاقه با برادرشون پسرشون توی رابطه هستم نکته ی آخر سن پدر بچه ها ۳۰ هستش
