منم همین ترس رو داشتم
ولی فقط یه چیز ارومم کرد
به خودم گفتم من به هر حال میمیرم دیر یا زود چه جوریش هم نمیدونم
خودم که تو این دنیا کاری برا خودم نکردم که بشه توشه آخرتم شاید با این کارم اعضا بدنم به کسایی که واقعا بهش نیاز دارن میرسه یه خدا بیامرزی بهم بگن و منم تو ثوابای اونا شریک بشم
چون خانواده بعد از مدتی قطعا ما رو فراموش میکنن ولی اونایی که اعضامون بهشون اهدا شده یه جورایی زندگی مجددشون رو مدیون ما هستن و ما رو فراموش نمیکنن حتی اگه ما رو نشناسن