بچه ها خیلی دلم گرفته با شوهرمم نمیتونم درد و دل کنم میترسم بزنه تو سرم...من از بچگی مامانم همیشه همراهم بود حتی زمانی که ازدواج کردم همش خونه ی من بود..بعد مامان بابام پاش شکست بابام مجبور بود به خاطر مادرش بره تهران بمونه بچه ها تو این ۲۷ سال زندگیم مادرم همیشه کنارم بود حتی زمانی که حامله شدم و پسرم به دنیا اومد حتی نمیذاشتن من تا سر کوچه تنهایی برم حتی وقتی عروسی کردم رو شوهرم تسلط داشت جایی که دوست نداشتم برم منو با زور میبرد مامانم...تا اینکه دوسال پیش بابام مرد و مامانم گفت من تنهام بیایین باهم زندگی کنیم قبلش هم مامانم خونه ی ما بود با ما زندگی میکرد..من بدبختم اثاثا مو دادم رفت فقط وسایلی که بسته بندی بودو نگه داشتم مامانم وسایلم و رد کرد رفت میگفت میخوای چیکار ما تا ابد باهمیم و هیچ وقت همدیگه رو ول نمیکنیم...تا اینکه ۶ ماه بعد فوت بابام با یه مرده اشنا شد که وکیل عموم بود برای انحصارو وراثت این شد صیغه ی مرده و یواش یواش پاشو کرد تو یه کفش که از خونه من برین...بعد بین شوهرم و مامانم اختلاف افتاد و من و شوهر بعد ۷ سال زندگی دوباره از هیچی شروع کردیم و یه پول ناچیز داشتیم که باهاش یه خونه اجاره کردیم..بچه ها خیلی دلم گرفته...از وقتی مامانم با یارو اشنا شد زمین تا اسمون فرق کرد...پشت منو خالی کرد منم یهو دیدم هیچکس و ندارم...مامانم که دم از دوست داشتن دخترش میزد حتی حاضر نیست یک شب و بیاد پیشم بمونه...بهش میگم شوهرم شب کاره دوشب بیا پیشم بمون با یه لحنی میگه واااااااا....نهههه نمیام حاجی تنهاست بدون من خوابش نمیبره...یاد بابام افتادم که وقتی خونه مادربزرگم بود به مامانم التماس میکرد یه شب پیشش بمونه مامانم نمیموند..حالا این یارو چیکار کرده که مامانم حاضر نیست دوشب بیاد پیش من بخوابه با اینکه خونه هامون نزدیکه ۵ دیقه راهم نیست...حرکاتشونو که میبینم دیونه میشم حالم بد میشه...
