داری اشتیاه میکنی عزیزم،تحصیلات آکادمیک ارزش این استرسو نداره،بخصوص که عمر کوتاه و دوران طلایی جوانی تو بازه ۲۰ تا ۴۰ ساله
من یه سوال دارم
هدفت چیه؟ چه رشته ای؟
فکر کردی کسی که پزشکی قبول شده و دغدغه مالی زیادی نداره و از بچگی مثلا عاشقش بوده بعد از قبولی خوشحاله؟کیف میکنه؟ اوج حسش وقتیه که میره گوشی و روپوش میخره و اولین آناتومی بدن رو از نزدیک میبینه
یا یه پرستار که برای رشتش زحمت کشیده خوشحاله؟ یا یه مهندس؟ نه چون به یول یه دانشمند فرانسوی،لذت فکریست که تا رسیدن به خواسته هایت در ذهن میپرورانی و به محض رسیدن به آن احساس پوچی میکنی
چشم به هم بزنی سنت بالا میره و اونوقته حس میکنی باختی و میتونستی لذت ببری و در کنارشم آراش بهتری داشته باشی
من این راه رو سه بار رفتم و حقیقتا هرگز به ارامش نرسیدم
تلاشت رو بکن ،زیستت رو بخون یا فیزیک یا حسابانت رو اما زندگیت رو فداش نکن واسه ما زنا کنکور دو سال نیست و فرصت زیاده